مطالعه ارتباط الگوهای ساختاری در باغ های ایرانی با فرآیند علمی طراحی

دغدغه ایجاد کیفیت مطلوب در فضای معماری به عنوان یکی از اصلی ترین اهداف معماران و پژوهشگران این عرصه، توجه آنان را به مفاهیم و شیوه هایی جلب کرده که اصل آنها با اتکا بر تجربیات بشری و تسلسل هویتی دستاوردهای انسان با نسل های پیشین و پیش دانسته های انسان بنیان نهاده شده است. هدف از این مقاله مطالعه ارتباط الگوهای ساختاری مشابه در باغها با فرآیند علمی طراحی و نیازهای زمان حال می باشد. بحث و بررسی باغ ایرانی فضایی است که با ترکیب معمارانه ساختارهای مصنوعی و طبیعی مانند آب و گیاه، معنایی رویایی و خیالپردازانه را مجسم میکند. این پدیده در دو زمینهی ماده و معنا و نیز پیوند این دو حیطه به یکدیگر قابل بازخوانی، بازاندیشی و بازشناسی است؛ زیراعرصه ی گسترده ای از مفاهیم، معانی، کاربریها، تکنیک ها، فنون و ... را در برگرفته است. طرح باغهای ایرانی و ساختمانهای آن غالبا آمیزه ای است از سبک معماری و باغ سازی پیش از اسلام و شیوه معماری سده های بعد که ویژگیهای کلی معماری ایرانی را دارا است و با نام معماری اسلامی شناخته میشود و برخی تاثیراتی که از معماری و باغ سازی کشورهای دیگر پذیرفته است. باغ ایرانی را ازنظر گستردگی و حوزه ی کارکردی میتوان در سه مقیاس معرفی کرد. در مقیاس معماری، مقیاس شهری و در مقیاس میان این دو آنجایی که باغ تنها به عنوان بخشی از طبیعت است. باغ در هر یک از این سه مقیاس به شکلهای گوناگون و با خصوصیات متنوع بروز پیداکرده که این تنوع گستردگی با تنوع کارکردهای موردنظر هماهنگ و متناسب است. نظامهای متعددی برای باغ ایرانی در نظر گرفتهشده که به چهار نظام اصلی آب، هندسه، کاشت و ابنیه و نظامهای فرعی منظر، سایه و آواها که در ارتباط با نظامهای اصلی میباشند، اشاره میشود.

کلیدواژه ها:

باغ ایرانی ، فرایند طراحی ، الگوی ساختاری ، نظام باغ