شکل گیری خانه تا مسکن معاصر با رویکرد معماری همساز با اقلیم

از ابتدای تاریخ، مسکن به عنوان سرپناه، نقش مهمی در زندگی جوامع انسانی بازی کرده است. مسکن به عنوان یکی از نیازهای اساسی خانواده ها که نه تنها به عنوان سرپناه بلکه به عنوان یک دارایی مهم، از ارزش بالای اقتصادی و اجتماعی برخوردار است. هدف نهایی طراحی پایدار در پیدا کردن راه حلهایی موثر و مفید کمی، کیفی، جسمی و روانشناختی به منظور ساختمان سازی برای کاربران است. سه اصل طراحی پایدار، حفظ و بقای منابع، طراحی براساس چرخه زندگی و طراحی انسان محور، ایجاد یک آگاهی گسترده از پیامدهای محیطی که با معماری مرتبط هستند را موجب می شوند. راهبردهای موجود در دل هر یک از این اصول، ما را به ضوابط بیشتری رهنمود می سازند. این راهبردها به منظور پرورش فهم و درک این موضوع که چگونه یک ساختمان با محیط های داخلی، محلی و جهانی در هم کنش است. موضوع مشخص و آشکار این تحقیق بازشناسی الگوهای کاربردی معماری پایدار در بافت های شهری و همچنین طراحی و ساخت بناهای همساز با آن و اقلیم حاکم بر آن منطقه است. این تحقیق می کوشد بر طبق ادبیات موضوع و ظرفیت های حقوقی موجود مدل نظری را ترسیم نماید و سپس به کمک نظریه های ارائه شده میزان درستی فرضیه ها و میزان انطباق آن با تجربه های معاصر در این زمینه را به آزمون گذارد و براساس آن نظریه ها و الگوها شروع به طراحی در معماری معاصر کنونی نماید. چرا که یافتن تاثیر کیفیت محیط زندگی (بطور عام) و کیفیت محیط مسکونی مجتمع های مسکونی (بطور خاص) در روحیه افراد و سپس روحیه جمعی ساکنین است. بافت مسکونی به عنوان نمونه مورد طراحی در بافت قدیم شهری است که علی رغم وجود بافت های آموزشی و خدماتی و تجاری درلبه های پیرامونی ظرفیت مناسبی جهت طراحی مجتمعهای مسکونی با رویکردهای معماری پایدار از هر کاربری را دارد

کلیدواژه ها:

طراحی پایدار ، معماری همساز با اقلیم ، اقلیم ، مجتمع مسکونی.