بررسی نقش فضاهای بینابینی در مجتمع های مسکونی مبتنی برافزایش تعاملات اجتماعی ساکنین

همگام با افزایش بی رویه جمعیت شهرنشین در کشور، سیاست تولید انبوه مسکن و بلند مرتبه سازی، یکی از راه های پاسخ به نیاز مسکن و سرپناه و جایگزینی برای مسکن سازی سنتی بوده است. این در حالی است که نادیده گرفتن سابقه ی سنتی حضور حیاط در زندگی ایرانی و عدم توجه به نیاز های انسانی و در نظر نگرفتن پیامد های روانشناختی آن زندگی فردی و اجتماعی ساکنین را با مشکل مواجه ساخته است. فضاهای بینابینی ساختمان های مسکونی، بستری برای پیوستگی و وقوع پیوند های همسایگی است؛ فضاهایی که علاوه بر تامین نور و روشنایی، به عنوان فرصتی برای ارتباط بیشتر با طبیعت و مکانی برای تعاملات اجتماعی بوده اند. تحقیقات اخیر نشان می دهد، طراحی و ساختار دادن به محیط های مسکونی نقشی تعیین کننده در بهبود روابط ساکنین دارد. بطوری که ایجاد فضاهای نیمه عمومی- نیمه خصوصی به عنوان مکانی برا تعاملات ساکنین در یک مجتمع مسکونی ضروری است. برای رسیدن به هدف این تحقیق از روش کتابخانه ای و مطالعه اسناد ومدارک موجود بهره برده شد. همچنین فاکتورهای موثر بر تعاملات اجتماعی استخراج و مفاهیم مرتبط با فضاهای بینابینی بررسی گردید، تا راه کار هایی برای ارتقا این فضا ها یافته و پرداخته شود. در نهایت نتایج حاصل از این پژوهش بر اهمیت بازنگری و توجه ویژه به طراحی این فضاها که -نقش تعیین کننده ای در ایجاد ارتباط و تعامل اجتماعی بین ساکنین دارند- صحه می گذارد

کلیدواژه ها:

فضای بینابینی ، مجتمع های مسکونی ، تعاملات اجتماعی ، بلند مرتبه سازی