مروری بر کاربرد منعقدکننده های با پایه کربن در حذف کدورت از محیط آبی

تولید آب آشامیدنی از منابع آب خام، عموما شامل استفاده از مواد منعقدکننده در مرحله انعقاد و لخته سازی بهمنظور حذف کدورت از آب است. آب سطحی شامل ذرات حلشده و معلق فراوانی می باشد و حذف کدورت از آن، در طولسال ها با استفاده از منعقدکننده های معدنی انجام شده است. حذف کدورت به واسطه مواد منعقدکننده شامل دو مرحلهانعقاد و لخته سازی می باشد. سولفات آلومینیوم (آلوم) به دلیل کارایی بالا و هزینه پایین، سال ها به عنوان منعقدکنندهمتداول در فرایند تصفیه آب مورد استفاده قرار گرفته است. با استفاده از آلوم در تصفیه آب آشامیدنی، غلظت آلومینیومباقیمانده در آب تصفیه شده بالا می رود. مصرف زیاد آلومینیوم توسط انسان به عنوان عامل بروز بیماری هایی همچونآلزایمر و جنون زودرس شناخته شده است. بنابراین، لازم است تا این ماده منعقدکننده، با استفاده از مواد منعقدکنندهجدید، ایمن و مقرون به صرفه جایگزین گردد. بهتازگی نانومواد به علت سطح تاثیر و کارایی بیشتر، به عنوان جایگزینیبرای منعقدکننده های متداول فعلی، مورد توجه محققان و صاحبان صنایع قرار گرفته اند. در این رابطه، اخیرا مطالعاتی برروی کارایی گرافن اکساید به عنوان یک نانوماده کربنی، برای حذف کدورت از آب صورت گرفته است. همچنین به منظوررفع مشکلات مربوط به منعقدکننده های شیمیایی، تحقیقات قابل توجهی درخصوص توسعه منعقدکننده های طبیعیصورت گرفته که نتایج این تحقیقات منجر به تولید کیتوزان به عنوان یک منعقدکننده طبیعی بر پایه کربن شده است. بهعبارت دیگر می توان گرافن اکساید و کیتوزان را به عنوان دو ماده منعقدکننده نوین با پایه کربن، به شمار آورد. بدینمنظور در پژوهش حاضر به مرور تحقیقات صورت گرفته در رابطه با کاربرد کیتوزان و نانوماده گرافن اکساید، به عنوانمنعقدکننده های نوین با پایه کربن ، پرداخته شده است. نتایج تحقیقات انجام شده حاکی از آن است که هر دومنعقدکننده گرافن اکساید و کیتوزان، به شکل موثری قابلیت تصفیه و حذف کدورت از آب را دارا می باشند.

کلیدواژه ها:

تصفیه آب ، فرایند انعقاد ، منعقدکننده های با پایه کربن ، گرافن اکساید ، کیتوزان