سنجش درجه توسعه یافتگی شهرستان های استان مازندران با استفاده از مدل تاکسونومی عددی

در افکار صاحب نظران توسعه، تعابیر مختلفی از واژه توسعه وجود دارد که از آن جمله می توان به افزایش تولید، افزایشبازدهی، ارتقای سطح کمی و کیفی زندگی، رفع فقر و محرومیت، ارتقای سطح خدمات بهداشتی و درمانی، برطرف کردنمشکلات بیکاری و تورم، تامین نیازهای اقتصادی- اجتماعی، برخورداری از آموزش و فرهنگ و مشارکتی فعال در عرصههای مختلف اشاره کرد.توسعه یک جریان چند بعدی است که نیازمند تغییرات اساسی در ساختار فرهنگی و اجتماعی ازیک طرف و رشد اقتصادی و کاهش فقر و نابرابری از طرف دیگر می باشد. نخستین قدم در برنامه ریزی توسعه منطقه ای،شناسایی وضع موجود آن مناطق است که این شناسایی مستلزم تجزیه و تحلیل بخش های مختلف اقتصادی، اجتماعی وفرهنگی آن است.برای تخصیص اعتبارات و منابع میان مناطق مختلف، شناسایی جایگاه آن منطقه در بخش مربوطه و رتبهبندی سطوح برخورداری از مواهب توسعه ضروری است. در این مقاله درجه توسعه یافتگی شهرهای استان مازندران بااستفاده از آخرین سرشماری ، مورد بررسی قرار گرفته است.برای ارزیابی از مدل تاکسونومی عددی با انتخاب 26 متغیراستفاده شده است.روش کار توصیفی – تحلیلی می باشد و نتایج نشان دهنده این است که 5 شهر نسبتا توسعه یافته، 5شهر در حال توسعه و مابقی شهرهای استان عقب مانده از لحاظ توسعه می باشند.

کلیدواژه ها:

توسعه یافتگی ، تاکسونومی عددی ، استان مازندران ، توسعه اقتصادی – اجتماعی