تحلیل مزایا و معایب روش طرح و ساخت در پروژه های عمرانی از منظر عوامل مدیریت پروژه بر پایه انتخاب و اولویت بندی معیارها

تاکنون تحقیقات کاربردی زیادی روی روش های مدیریت و اجرای پروژه های ساخت در کشورهای توسعه یافته انجام شده است. این تحقیقات که با تکیه بر تجربه بالای این کشورها در استفاده از روش های مختلف بوده؛ نقش بسزایی در یافتن راهکارهای مناسب جهت حل معضلات اجرای پروژه های زیربنایی داشته است. در گذشته دو روش اجرای پروژه بصورت دو عاملی (کارفرما، سازنده) بوده و با آغاز قرن بیستم و به موزات افزایش پیچیدگی و ارتقای دانش طراحی بویژه در سال های پس از جنگ جهانی دوم، روش سه عاملی (کارفرما، مشاور و پیمانکار) گسترش یافته است، که امروزه این روش به عنوان روش سنتی یا متعارف مطرح است. در سال های دهه 1970و 1980 شکل تغییر یافته این روش به نام پیمانکاری مدیرین و یا مدیریت اجرا در اروپا و آمریکا ظهور یافت و در سال های میانی دهه 1980 و سال های دهه 1990 روش دو عاملی جدید بنام طرح و ساخت متداول گردید و به عنوان یک راه حل بهینه برای انجام بعضی از پروژه ها در آستانه قرن بیست و یکم مطرح گردید. در پژوهش حاضر به منظور شناسایی جنبه های عملی استفاده از روش طرح و ساخت در پروژه های عمرانی دو طرح پروژه سالن ورزشی دانشگاه علوم پزشکی گلستان و نیز پروژه فرودگاه بین المللی امام خمینی (ره) که دارای پیمان طرح و ساخت بوده اند، به عنوان مطالعه موردی مورد بررسی قرار گرفت. به طور کلی یافته ها نشان می دهد بر اساس اولویت بندی معیارها، مهم ترین مزیت عامل جذابیت این روش برای کارفرمایان، همکاری، هماهنگی و تلفیق سه فعالیت طراحی، تدارک و اجرا می باشد که مانند بهم پیوسته در ارتباط با یکدیگر عمل می کنند. در نتیجه محصول به دست آمده دارای قابلیت اجرایی بهتر و در زمانبندی قابل قبول انجام خواهد شد؛ نهایتا استفاده از این روش را در طرح های عمرانی پیشنهاد می نماید.

کلیدواژه ها:

روش اجرای پروژه ، روش طرح و ساخت ، پروژه های عمرانی ، کارفرما-سازنده.