ارتقاء پیوند منظر و معماری با رویکرد تکتونیک

استفاده از تکنولوژی های طبیعت می تواند معماری را به سوی همگرایی با طبیعت سوق دهد. در این راستا، تکتونیک با الگوبرداری از ساختارهای طبیعی، نه تنها معماری را در تقابل با طبیعت قرار نمی دهد، بلکه آن را همراستا با طبیعت می-گرداند. از قرن 19 تاکنون، تکتونیک به عنوان مفهومی انتقادی که رابطه میان تولید فرم های فضایی، متریال، اتصالات، دیتیل و سازه را در سطحی فراتر از ساختمان سازی معمول بلکه در سطح یک اثر فرهنگی - هنری تشریح کرده، مطرح بوده است و در عصر حاضر نیز تمرکز زیادی بر این کانسپت به عنوان ابزار فرم یابی (دیجیتال) یا فرم سازی وجود دارد. در مجموع، مطابق نظرات معماران، می توان دانش تکتونیک را نوعی از ساخت و ساز معرفی می کند که در آن اتصالات سازه-ای و دیتیل در ایجاد خلاقیت در طرح اهمیت ویژه ای دارد و سبب ایجاد نوعی نظم دلنشین در فرم های معمارانه می-گردد. در حوزه تکتونیک، استفاده از تکنولوژی مدرن به معنای ایجاد نوعی هارمونی و هماهنگی در سازه می باشد و به نوعی پیش فرض معماری برای تهیه فرم فضای جدید، به رابطه ای تفکیک ناپذیر بین معماری، سایت، مردم، طبیعت و فرهنگ وابسته می باشد. به گفته ی فرامپتون، معماری می تواند جایگاه خود را به عنوان پیام آور تمدن در تاریخ حفظ کند. توسعه design-related research در منظر برای درک عناصر تشکیل دهنده مناظر و توسعه روش های برنامه ریزی و طراحی بسیار مهم است. در این راستا، طراحی منظر تکتونیک می تواند به عنوان یک نوع پژوهش دیده شود. استراتژی تحقیق ارایه شده در رشته های مربوط به طراحی فضایی مانند طراحی شهری، منظر ، معماری و در زمینه تحقیقات مربوط به طراحی (design-related research) قابل استفاده است.

کلیدواژه ها:

منظر ، معماری ، تکتونیک ، فرم ، طبیعت