تاثیر تکیه گاه بر آرایش بهینه بادبندها در سازه های مرتبه فولادی مبتنی بر الگوریتم چندهدفه سنجاقک

یکی از پارامتر های تاثیر گذار مهم در طراحی لرزه ای سیستم های ساختمانی ،عامل وزن می باشد که این عامل نقش مستقیمی برعملکرد پارامترهای دیگر دارد.امروزه مهندسین طراح با در نظر گرفتن تاثیر غیر قابل انکار وزن سازه ولزوم سبک سازی در پی یافتن راهی برای کاهش آن هستند چنانچه بتوان وزن سازه را با حفظ پارامترهای مقاومت و عملکرد کاهش داد، این کاهش وزن بر جابجایی سازه تاثیر می گذارد که به طبع آن انرژی بیشتری جذب می کند که درنهایت خسارت وارده کم می شود وبا اقناع اقتصاد طرح ایمنی و قابلیت اعتماد به سازه افزایش می یابد.سیستم های مهاربند واگرا یکی از سیستم های رایج باربر جانبی می باشند که به دلیل سازگاری این مهاربندها با شرایط و نیازهای معماری و در عین حال تامین شکل پذیری وسختی مناسب استفاده از این سیستم ها در ساختمان های بلند که استفاده از سیستم های سازه ای دیگر مقدور نیست روز به روزدر حال افزایش است.شکل پذیری بادبندهای واگرا بسیار حساس به اندازه تیر پیوند است.در این مقاله برای بررسی تاثیر تکیه گاه بر میزان جابجایی و وزن سازه وبه طبع آن کاهش فولاد مصرفی، دو مدل 10 و16 طبقه با طول تیر پیوند 2/0و3/0 طول دهانه در نظر گرفته شده است،برای تعیین آرایش بهینه بادبند دو سناریو مطرح گردیده که در سناریو اول تکیه گاه های دو مدل به صورت مفصلی و در سناریو دوم تکیه گاه های مساله به صورت گیردار در نظرگرفته شده است. نتایج بدست آمده نشان دهنده آن است که تکیه گاه گیردار تاثیر بیشتری بر حداقل کردن جواب مساله بهینه سازی که همان آرایش بهینه بادبند است دارد.

کلیدواژه ها:

بهینه سازی ، تیر پیوند ، تکیه گاه ، روش های تحلیل سازه ، الگوریتم سنجاقک