بررسی نقش رویکرد انعطاف پذیری در فضاهای داخلی مسکن

گرچه فضای معماری، فضایی کاملا مشخص است، اما به دلایل مختلف ممکن است نیاز به تغییر در الگوهای طراحی و پیشبینی امکان تغییر در ساختار و عملکرد فضاهای خانه الزامی گردد. برای مثال در مواردی لازم است ابعاد و اندازه فضاها کاهش یا افزایش یابد تا بتواند با سایر فضاها ارتباط برقرار کند. زمانی که در یک سیستم کالبدی، بدون آنکه در اصل آن یا عناصر اصلی دگرگونی حاصل گردد، امکان تغییر فضا متناسب با نیازها وجود داشته باشد، انعطاف پذیری معنا می یابد. مهمترین اهداف این مقاله عبارت است از جستجوی مولفه ها و شاخصه های انعطاف پذیری ساختمان و فضاهای داخلی(با محوریت مسکن) برای افزایش بهره وری از ساختمان و ماندگاری ساختمان در طول زمان. لذا در این مقاله که با روش مطالعه توصیفی تحلیلی نگاشته شده سعی شده است تا ضمن بیان چالش های موجود در زمینه کاهش رضایت ساکنین از مسکن که یکی از عوامل تاثیر گذار بر آن کاهش انعطاف پذیری فضاهای داخلی می باشد، به تاثیر انعطاف پذیری بر رضایتمندی در مخاطبین و بررسی مولفه های انعطاف پذیری فضاهای داخلی(شامل ده مورد) همراه با راهکارهای اجرایی جهت افزایش انعطاف پذیری در ساختمان ارایه شود.

کلیدواژه ها:

رویکرد انعطاف پذیری ، فضاهای داخلی ، مسکن منعطف ، طراحی داخلی.