نقش هندسه سایق مکان در ارتقاء کیفیت آموزش معماری (براساس دیدگاه یادگیری مبتنی بر مغز)

این مقاله منتج از پژوهشی است هدفمند در جهت بررسی نقش هندسه سایق مکان آموزش در بهبود آموزش معماری، براساس دیدگاه یادگیری مبتنی بر مغز. فضاهای آموزشی یکی از حوزه های معماری محیطی است که نقش عمده ای را در جامعه ایفاء می نماید و از مهم ترین مواردی که در ارتباط با نظام آموزش و تطبیق آن با تیوری های جدید در بحث آموزش وجود دارد، ارتباط و همخوانی آن با شیوه یادگیری مبتنی بر مغز است. در نظام نوین آموزش به دلیل نقشی که آموزش، روی ذهنیت و تمدن سازی هر جامعه دارد، در بخش معماری مکان های آموزش، با استفاده از از فنون مهندسی، سعی در تقویت سایق مکان به عنوان یکی از مهمترین ارکان آموزش دارند. مقاله حاضر تلاشی است در جهت مطالعه بر شیوه های تقویت سایق مکان آموزش معماری و بیان نقش هندسه سایق مکان در ارتقاء آموزش معماری. سوال طرح شده این است: براساس دیدگاه یادگیری مبتنی بر مغز، در جهت ارتقاء کیفیت آموزش معماری، آیا توجه به هندسه سایق مکان می تواند تاثیرگذار باشد در این پژوهش با مبنا قراردادن عامل معماری مکان های آموزشی در نظام نوین آموزش و تطبیق آن با آموزش های عملی در نظام سنتی آموزش معماری، و نمایان شدن نقش محیط عینی در آموزش معماری، هدف آن است تا رابطه بین هندسه و سایق مکان در جهت شناخت ویژگی های مثبت به کارگیری هندسه در کالبد مکان آموزش، بر اساس نظریه یادگیری مبتنی بر مغز ارزیابی شود. بر اساس فرضیه پژوهش مبنی بر وجود ارتباط میان هندسه و سایق مکان از طریق قیاس و انطباق خروجی ها برهم، ضمن اثبات فرضیه پژوهش، نشان می دهد که علاوه بر تیوری های نظری که درکیفیت آموزش معماری تاثیرگذار است، هندسه به عنوان یکی از راهکارهایی در جهت تقویت سایق مکان آموزش و نحوه ادراک آن معماری نقش پر رنگی دارد.

کلیدواژه ها:

آموزش معماری ، سایق مکان ، هندسه ، یادگیری مبتنی بر مغز