مروری بر روش های نوین معماری سبز در راستای رسیدن به توسعه پایدار در ایران

معماری سبز یا معماری پایدار یکی از گرایشها و رویکردهای نوین معماری است که در سالهای اخیر مورد توجه عده زیادی از طراحان و معماران معاصر جهان قرار گرفته است. این معماری که برخاسته از مفاهیم توسعه پایدار می باشد در پی سازگاری و هماهنگی با محیط زیست یکی از نیازهای اساسی بشر در جهان کنونی است. منظور از توسعه پایدار ، توسعه ای است که نیاز های عصر حاضر را بدون لطمه زدن به توانایی های نسل های آینده به عهده دارد. یکی از ارکان اصلی معماری سبز ، ایجاد و توسعه فضاهای سبز مصنوعی می باشد که نقش مهمی در زندگی بشر داشته و جایگزینی برای محیط طبیعی از بین رفته در هنگام ساخت و ساز است. بسیاری از فناوری ها و فعالیت های جدید به منظور کاهش تاثیر انسان بر روی زمین به وجود آمده اند، ازجمله: انرژی های جایگزین ، استفاده موثر از منابع طبیعی کشاورزی بدون استفاده از مواد صنعتی و سبز پوش کردن پشت بام ها. ساختمان های سبز ، پرچم دار توسعه پایدار و ایجاد تعادل بین مسایل مربوط به سلامت محیطی ، اقتصادی و اجتماعی هستند. معماری سبز یا اکوتک، در مقابل معماری هایتک یعنی تلفیق طبیعت و تکنولوژی می تواند جایگزین منطق خشک تولید کلان و استفاده بی محابا از تکنولوژی و محیط های خنثی و بی مصرف شود. دراین پژوهش دو سیستم جهانی رده بندی پایداری ساختمان هاBREEM وLEED عملکرد ساختمان را در زمینه های زیر بررسی می کند: (BREEM )مدیریت ، سلامت و تندرستی ، انرژی مصالح و ضایعات استفاده از زمین و اقلیم شناسی ، آلودگی و (LEED )ساخت یک استاندارد اندازه گیری برای ساختمان سبز در مقایسه با ساختمان های دیگر . پژوهش پیش رو بر اساس مطالعه کیفی انجام شده در ایران صورت گرفته و نگارش این مقاله به روش توصیفی- تحلیلی و ابزار گردآوری داده ها مطالعه کتابخانه ای و مقالات معتبر علمی و اسناد مکتوب می باشد.

کلیدواژه ها:

روش های نوین ، معماری سبز ، ، توسعه پایدار ، ایران ، BREEM ، LEED