بررسی وجوه توسعه پایدار اجتماعی در معماری فضاهای جمعی با رویکرد پدیدارشناسی

یکی از شاخص ترین انتقادها به معماری امروزی، عدم ایجاد ارتباط احساسی میان فضای خلق شده و انسان می باشد. با توسعه جوامع انسانی و تغییر شیوه زندگی ، توجه معماران ، طراحان و برنامه ریزان به کیفیت فضاها و محیط های ساخته شده افزایش یافته و نقش طراحی به عنوان ابزاری برای شکل دادن به محیط زندگی و پاسخ گویی به توقعات و نیاز های انسان اهمیت بیشتری یافته است. پژوهش های انجام شده نشان می دهد که حس مکان عامل مهم در هماهنگی فرد و محیط ، باعث بهره برداری بهتر از محیط ، رضایت استفاده کنندگان و در نهایت احساس تعلق آن ها با محیط و تداوم حضور در آن می شود. در این مقاله به تحلیل و بررسی نظریه شولتز در خصوص پدیدارشناسی و عوامل موثر برای ایجاد حس مکان در کالبد معماری به راهکارهایی در جهت تقویت پایداری اجتماعی در فضاهای جمعی پرداخته شده است. هدف این مقاله بررسی وجوه توسعه پایدار اجتماعی در کالبد فضای جمعی، تامین رضایت مردم در سطح حداقل نیازهای اساسی با برآورد نیازهای مردم است که می تواند حس مکان را به محیط القا کند. نتایج این مقاله حاکی از آن است که طبق نظریه شولتز ، فعالیت های گوناگون، مکان هایی با خصلت های )کاراکترهای) گوناگون را طلب میکند. فضاهایی با تجربیات متفاوت از نور و صدا ، آب و حرکت می تواند بیان کننده خصلت ها و کاراکترهای فضا باشد و همچنین ارتباط مستقیم بین احساس گم شدگی و امنیت انسان و نظام های جهت یابی وجود دارد که با استفاده از چشم اندازهای طبیعی می توان ارتباط و دوستی انسان با محیط طبیعی را افزایش داد و به راهکارهای عملی برای تقویت پایداری اجتماعی منجر شود. روش تحقیق در این پژوهش توصیفی تحلیلی می باشد.

کلیدواژه ها:

پدیدار شناسی ، پایداری محیطی ، حس مکان ، فضاهای جمعی ، پایداری اجتماعی