بررسی نحوه همگرایی ضوابط معماری-شهرسازی فضاهای آموزشی با فاکتورهای روانشناسی محیطی

یکی ازرویکردهای ضروری در طراحی معماری توجه و شناخت فاکتورها ی روانشناسی است . چرا که عدم توجه به این موضوع میتواند عواقب گسترده ای در زمینه ناهنجاریهای اجتماعی بدنبال داشته باشد . این مهم در محیط های آموزشی که شکل دهنده دیدگاهها و بنیادفکری دانش آموزان است اهمیت بیشتری می یابد.این زمینه مطالعاتی گرچه در رشته معماری تاحدودی نوپا محسوب میگردد ولی مطالعات صورت گرفته قابل توجه وتاثیر گذاربوده و دارای تاریخچه ای شایان ذکر است. همواره با گذشت زمان به حجم و کیفیت مطالعات در این زمینه افزوده شده است. علیهذا این آیتمها و مطالعات میتوانددر ساختار ضوابط معماری فضاهای آموزشی کاربرد بیشتری یافته و در برخی مواقع این دو رویکرد به انطباقی هم افزا برسد..گرچه الزامات طراحی بطور نسبی با فاکتورهای روانشناسانه همسو بنظر میرسد اما دیدگاه روانشناسانه میتواند بعنوان رویکرد نقش بیشتری ایفا نماید..در این تحقیق از یک سو به بررسی الزامات ضوابط معماری شهرسازی در فضاهای آموزشی و از سوی دیگر به فاکتورهای روانشناسی محیط پرداخته شده است. در یک بررسی تطبیقی این احکام با یکدیگر مقایسه و نقاط تفاوت و تشابه مشخص گردیده است. فصول مشترک و نیمه مشترک دسته بندی و تحلیل گردیده است . تجریه و تحلیل اطلاعات در راستای نحوه نزدیک کردن دو دیدگاه و رویکرد برای رسیدن به احکام مشترک وتامین کننده اهداف هر دو رویکرد میباشد.آنچه این پژوهش در پی آن است تلطیف محیط های کالبدی و همسازی آن با تمایلات روحی و ذهنی دانش آموزان است . به نحوی که ضوابط و رویکردهای مختلف بتوانند با هم افزایی ضمن تامین عملکردها منجر به ایجاد فضاهایی با جذابیت بیشتر و لذت بخش تر برای دانش آموزان باشند. نتیجه این تحقیق ارایه راهکارهایی برای نزدیک ساختن الزامات ضوابط معماری مدارس به رویکردها و اولویت های روانشناسانه میباشد.

کلیدواژه ها:

ضوابط ، معماری و شهرسازی ، روانشناسی محیطی ، مدارس ، فضاهای آموزشی ، همگرایی