سنجش وضعیت مدیریت شهری مبتنی بر شاخص های حکمروایی خوب شهری نمونه موردی: شهر شیراز

مسایلی همچون رشد روز افزون جمعیت شهری، شهری شدن جوامع، جهانی شدن و ضرورت پاسخگویی و شهروندمداری، مدیران و تصمیم گیران را به سوی بهره گیری از روش های مطلوب در زمینه مدیریت شهری سوق داده است. یکی از روش های مطرح در این زمینه حکمرایی خوب شهری است. در زمان حاضر رویکرد حکمروایی خوب شهری را به عنوان اثربخش ترین، کم هزینه ترین و پایدارترین شیوه اعمال مدیریت و مقابله با این چالش ها معرفی نموده اند. این پژوهش با هدف سنجش عملکرد مدیریت شهری با تاکید بر شاخص های حکمروایی خوب شهری و بررسی محدودیت های تحقق حکمروایی خوب شهری در شیراز انجام گردیده است. نوع این پژوهش کاربردی و روش آن توصیفی-تحلیلی است. جامعه آماری این پژوهش شامل دو گروه شهروندان و کارشناسان (شهرداری، شورای شهر) می باشد. حجم نمونه برای شهروندان با استفاده از فرمول کوکران 300 نفر بدست آمد و برای کارشناسان 61 پرسشنامه مربوطه انتخاب گردید. همچنین از تکنیک کمی کردن داده های کیفی از طریق وزن دهی و هم سو کردن امتیازات استفاده شده است. برای بدست آوردن امتیاز حکمروایی کارهای: کدبندی داده ها بر اساس پرسشنامه تنظیم شده؛ محاسبه امتیاز هر شاخص از طریق جمع جبری نمونه ها؛ محاسبه امتیاز هر معیار از طریق جمع امتیازات شاخص های مربوطه؛ محاسبه امتیاز نهایی حکمروایی شهری از طریق جمع امتیازات. نتایج حاصل از مشاهدات میدانی و سنجش شاخص های متعدد نشان دهنده پایین بودن کلی میزان حکمروایی خوب شهری در کلان شهر شیراز است و به جز شاخص قانونمندی دارای بیشترین امتیاز شاخص بوده است و مابقی شاخص ها امتیازیی پایین تر از سطح متوسط کسب کرده اند. در تحلیل این امتیازات می توان گفت که عدم تمایل مسیولان به پاسخگو بودن در برابر نیازهای شهروندان، عدم قبول مسیولیت کارهای که انجام می دهند، عدم تمایل آنها به مشارکت فعال شهروندان در امور شهری به خاطر نبودن برنامه ای جامع برای ایجاد این تعاملات، عدم استقلال مدیریت شهری در اداره شهر، وابستگی مالی و سیاسی به دولت از دلایل محدودیت های اصلی تحقق حکمروایی شهری در کلانشهر شیراز است.

کلیدواژه ها:

حکمروایی ، محله شهری ، مدیریت شهری ، حکمروایی خوب شهری ، شهر شیراز