احیاء و بازسازی و توسعه پایدار شهری با نگاه مشارکت شهروندان

در جهان امروز، شهرها مکان اصلی کار و زندگی انسانها شده اند. اگر در گذشته ای نه چندان دور، شهرها پدیده هایی استثنایی وکمیاب بودند امروزه به مکان اصلی سکونت انسان و هنجار تبدیل شده اند. همه روزه بر تعداد و جمعیت شهرها و بالطبع، بر مشکلات آنها افزوده می شود به طوری که بیشتر شهرهای بزرگ با مشکلاتی چون جدایی گزینی قومی، تفکیک کاربری ها،جدایی محل کار از سکونت، فرسودگی و زوال محلات، افزایش ترافیک خیابانها، محرومیت و نابرابری در دسترسی به خدمات بهداشتی و آموزشی و... مواجه اند. با توجه به این شرایط، امروزه رهیافت های گوناگونی از جمله توسعه پایداری، کیفیت زندگی، رشد هوشمند، نو شهرگرایی و زیست پذیری برای مواجهه با این شرایط و حل این معضلات در شهرهای جهان مطرح و به کار گرفته شده است .یافته های ذکر شده هر چند در پرداختن به رضایت افراد، ارزیابی ساکنان از محیط و امنیت، بهداشت، کیفیت مکان و سیاست گذاری با هم همپوشانی دارند اغلب در ریشه و مبنا متفاوتند. نظریه توسعه پایدار در دهه پایانی قرن بیستم، در پی شکست مکاتب مختلف برنامه ریزی از جمله مدرنیسم و پسامدرنیسم در عدم توانایی به شرایط مطلوب زندگی و آثار مخرب بر محیط زیست جهانی محلی و منطقه ای پا به عرصه وجود گذاشت که هدف اصلی آن بهبود کیفیت فضاهای شهری با مقیاس انسانی در شهرهای مدرن بود.

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، مشارکت ، احیاء و بازسازی شهری ، مدرنیسم.