بررسی تاثیر پیاده مداری در فضای شهری بر حس دلبستگی به مکان؛ نمونه موردی: خیابان قارن ساری

انسان ها، همواره به دنبال مکانی هستند؛ که نیازهای خود را به بهترین نحو برطرف نمایند؛ در واقع در فضایی حضور یابند که بتوانند نیازهای روحی و روانی خود را مرتفع سازند؛ اما آنچه امروزه در شهرها شاهد آن هستیم، رخنه ی بی چون و چرای اتومبیل ها در فضاهای عمومی شهر می باشد؛ فضاهای شهری اتومبیل محور و تلقی انسان به عنوان عامل فرعی در طراحی ها و برنامه ریزی ها موجب گشته که انسان در میان انبوهی از توده های ساختمانی، اتومبیل ها و مسیرهای حمل و نقل، رها شود. به دنبال این امر و کاهش فضاهای پیاده محور و یا کیفیت نامطلوب فضاهای موجود از این دست، انسان از فضای پیرامونش بیگانه و گسسته گشته که این خود، اثرات سوء فرهنگی، اجتماعی را به دنبال داشته است. در این راستا، پژوهش حاضر در جهت رفع یا کاهش این مشکل با رویکردی توصیفی تحلیلی پیمایشی در درجه اول، ایجاد حس دلبستگی به مکان را به عنوان یکی از ره آوردهای اجتماعی حاصل از پیاده مداری در محیط شهری، مورد بررسی قرار داده، و سپس به بازیابی آن در فضاهای شهری امروز، به منظور بازگرداندن آثار مثبت اجتماعی آن و از بین بردن آثار سوء ناشی از خلاء پیاده مداری در جوامع امروز پرداخته است؛ برای رسیدن به این مهم با مطالعه ی مبانی نظری پژوهش در قسمت کیفی، چارچوب مبانی نظری تحقیق و شاخص های حس دلبستگی به مکان استخراج شده است. درادامه، بخش کمی جهت اعتباردهی به پژوهش و نتایج حاصل از بخش کیفی مورد استفاده قرار گرفته است و به مطالعه موردی محور خیابان قارن شهر ساری پرداخته شده است. در قسمت گردآوری داده ها تکنیک پرسشنامه مورد استفاده قرارگرفت و برای انتخاب نمونه آماری از فرمول کوکران و برای انجام تحلیل های استنباطی و توصیفی آماری مطالعه حاضر از نرم افزار SPSS بهره برده است. نتایج حاصل از این پژوهش، حاکی از آن است که حس دلبستگی در افراد پیاده در این خیابان بیشتر از سواره بوده و سه شاخصه ی مکان، شخص و فرآیند؛ به ترتیب بیشترین تاثیر را در این حس دارند.

کلیدواژه ها:

پیاده مداری ، فضای شهری ، حس دلبستگی ، شهر ساری