تاویل وندالیسم فرهنگی _ معماری در شهر ؛ حقیقتی هضم نشده در ایران (با رویکرد هرمنوتیک)

ارسطو ، فیلسوف نام آشنای یونان اظهار داشته که انسان برای زندگی در شهر polis آفریده شده است . فارابی ، از چهره های شاخص فلسفه اسلامی نیز بیان داشته که بشر به کمال نمی رسد مگر از راه زیست گروهی و اجتماع ؛ پس تشکیل مدینه آرمانی ، نخستین مرتبه ی تعالی انسانی می باشد ورشد انسان در شهرمحقق می گردد . فرهنگ و اخلاق ، به مثابه فضیلت حیاتی جهت انسجام پارادایم زیست فردی شهری با یکدیگر می باشدو انسان باید برای حراست از متعلقات عمومی شهر کوشا گردد و نسبت به شهر احساس تعلق و امتزاج نماید . گاها برخی افراد اقدامات تخریب گرایانه وندالیستی را در عرصه فرهنگی شهر سبب می شوند که این رفتار ها معلول افعالات و مولفه های درونی نظیر شخصیت خلق گرا ، شعوراجتماعی ، هوش هیجانی و نهاد های بیرونی نظیر محیط خانواده ، مدرسه و جامعه است .از طرفی در عرصه معماری نیز اقدامات وندالیستی در کالبد هویت ، خودشیفتگی، پوچ گرایی و از خود بیگانگی که ریشه در سبک های وارداتی دارد، تجلی یافته است . لذا برای تفسیر پدیده وندالیته لازم است تا نخست صورت مسئله مبرهن گردد. در مقال حاضر، شناسایی ماهیت ، چرایی و چگونگی رفتارتخریب محور با استعانت از روش هرمنوتیک آراء همسو و مرتبط صورت پذیرفته و نیز از نمود های عینی وندالیسم در فرهنگ و معماری استان تهران ،که قابل تعمیم به جامعه ایران می باشد، استمتاع گردیده است.

کلیدواژه ها:

وندالیسم ، فرهنگ ، معماری ، هرمنوتیک ، شهر