نقش مهندسی معماری در توسعه پایدار شهری

توسعه شهری در چند دهه اخیر از ابعاد مختلف اجتماعی، اقتصادی، کالبدی، فرهنگی و .... زندگی بشر را تحت تاثیر قرار داده است. مطرح شدن توسعه پایدار، به عنوان شعار اصلی هزاره سوم نیز ناشی از اثرات شهرها بر گستره زیستی زمین و ابعاد مختلف زندگی انسان است. از طرفی نیز بهره گیری از انرژی های نو باعث صرفه جویی در مصرف انرژی و مصالح و بهینه سازی آن، حفاظت از منابع طبیعی و ساختمانی، افزایش آسایش و رضایت مصرف کننده از بنا، عدم تخریب محیط زیست و مداخل در محیط زیست با استفاده از انرژی های نو در بخش های مختلف، خلق محیط ها و فضاهایی که امنیت، سلامت و آسایش فیزیکی، صحت روانی و بهره وری ساکنان خود را تداوم می بخشد می شود. با توجه به روند رشد تکنولوژی و مطرح شدن مبحث انرژی های پایدار و کاهش مستمر ذخیره انرژی های تجدیدناپذیر همچنین وجود منابع مناسب انرژی های پایدار (خورشید، آب، باد، بیوگاز و...) در کشور ما معماران می توانند با طراحی معماری مناسب و هماهنگ با اقلیم و با استفاده از الگوهای معماری بومی ایران که به شیوه های مناسبی از انرژی های پایدار در طراحی معماری بهره گرفته اند ونیز با توجه به تکنولوژی و علوم جدید، فضایی مناسب و متناسب با محیط زیست به وجود آورند که کمترین تاثیر منفی را روی محیط زیست با کمترین اتلاف منابع داشته باشد. روش پژوهش در این مقاله مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و نتایج بدست امده از این مقاله با هدف برنامه ریزی پایدار ،اصلاح معماری شهری و کاهش مشکلات محیطی می باشد.

کلیدواژه ها:

پایدار ، توسعه پایدار شهری ، معماری پایدار ، انرژی های پایدار در معماری