رابطه شاخص های نظام های ارزیابی ساختمان های سبز با عوامل اصلی معماری پایدار

امروزه، شناخت و به کارگیری شاخص های معماری در چهارچوب نظام ارزیابی ساختمان سبز، مرحله ای مهم در پیش از طراحی، طراحی، اجرا و ارزیابی پس از آن محسوب می شود. همانگونه که برخی از نظام های ارزیابی ساختمان سبز بر پایه نظام های ارزیابی از سایر کشورها تدوین شده اند، واکاوی ارتباط بین واقعیت های بستر و شیوه تدوین نظام ارزیابی ساختمان سبز، الگوی مهمی در تدوین اینگونه نظام ها در کشورهای دیگر تلقی می شود. در این مقاله در بخش نخست، ضمن مطالعه و معرفی ارزیابی ساختمان سبز از سال 1990 که برای اولین بار در انگلستان تدوین شد و سایر نظام های ارزیابی در کشورهای توسعه یافته و پیشتاز د این امر (ایالات متحده، فرانسه، کانادا، ژاپن، استرالیا و آلمان)؛ واقعیت های حاکم در هر کشور، در چهارچوب عوامل اصلی معماری پایدار (عوامل اجتماعی، زیست محیطی و اقتصادی)، بیان شدند. در بخش بعد با معرفی شاخص های نظام های موردنظر، به شیوه استنتاج قیاسی، شاخص های اصلی و وابسته در هر کدام از نظام ها و در مجموعه همه آنها دسته بندی شده و شاخص هایی که بیشتری فراوانی را داشتند استخراج شدند. در انتها شاخص های منتخب در هر یک از نظام های ارزشیابی به شیوه توصیفی و تحلیلی بر مبنای واقعیت های هر کشور مقایسه شدند. تحلیل یافته ها با استفاده از نمودارهای ترسیم شده، نشان می دهد؛ کشور انگلستان، آمریکا، کانادا، استرالیا به دلیل تطابق در طیف واقعیت ها، شباهت بیشتری به یکدیگر داشته و نقش بین المللی در جهان دارند. کشورهای فرانسه و ژآپن توجه به رویکرد بین المللی را موازی با واقعیت های بومی خود پیش برده اند و آلمان اهمیت ملی را در اولویت تدوین نظان ارزیایی کشور خود قرار داده است. از دست آوردهای این مقاله می توان در الگوپذیری نظام های ارزیابی ساختمان سبز در کشورهای دیگر مانند کشور عزیزمان ایران بحث کرد که می تواند در تدوین و استفاده از نظام ارزیابی ساختمان سبز مبتنی بر واقعیت های آن در تشابه با کشورهای دیگر، مانند طیف گسترده عوامل زیست محیطی و اهمیت عوامل اجتماعی سودمند باشد.

کلیدواژه ها:

ساختمان سبز ، نظام های ارزیابی ، شاخص های معماری سبز ، عوامل اصلی معماری پایدار