بررسی نقش فضاهای باز در انعطاف پذیری مسکن سنتی درونگرای ایران

یکی از مفاهیم کلیدی در شکل گیری مسکن سنتی ایران انعطاف پذیری بوده است. در این زمینه، حیاط و فضاهای باز به عنوان بخشی تاثیر گذار و تفکیک تاپذیر از معماری مسکونی سنتی، به ویژه در گونه مسکونی درونگرا نقش بسزایی دارند. این پژوهش با بهره گیری از مطالعات اسنادی و کتابخانه ای و با روش تحلیلی- استنتاجی به دنبال بررسی نقش و کارکردهای فضاهای باز و به طور ویژه حیاط مرکزی در مسکن سنتی درونگرای ایران و تاثیر آن در دستیابی به انعطاف پذیری است. سوال اصلی این پژوهش این است که چگونه فضاهای باز در مسکن سنتی بر انعطاف پذیری مسکن از جنبه های مختلف تاثیرگذار بوده اند بررسی های انجام شده در این تحقیق بیانگر این است که نحوه ساماندهی فضاهای باز و نقش کلیدی حیاط مرکزی در شکل دادن به پیکره بندی خانه های سنتی زمینه را برای دستیابی به انعطاف پذیری از جنبه های عملکردی، فضایی و ساختاری فراهم کرده است.

کلیدواژه ها:

انعطاف پذیری ، فضاهای باز ، مسکن سنتی ، مسکن درونگرا ، حیاط مرکزی