ارایه مدل مفهومی سرزندگی در فضاهای جمعی دانشگاهی

وجود فضایی سرزنده باعث افزایش انگیزه در برقراری ارتباطات جمعی شده و میتواند بر رشد و تکامل شخصیت افراد در محیط موثر باشد. حیات جمعی فرصتی جهت گذران اوقات فراغت، تعاملات اجتماعی و گردهمایی افراد و در نتیجه ایجاد فضایی فعال و سرزنده است. روانشناسان محیط باور دارند که محیط بر رفتار انسان تاثیر می گذارد، لذا می توانبا پیش بینی و طراحی فعالیت های مختلف و دخیل نمودن ملاحظات کالبدی، زمینه ارتقاء سرزندگی در محیط های جمعی دانشگاهی را فراهم کرد. بر این مبنا، هدف مقاله تعیین شاخص های سرزندگی در فضاهای جمعی دانشگاهی است. جهت سنجش سرزندگی در محیط های جمعی دانشگاهی در وهله اول سعی بر آن بوده که بر اساس معتبرترین مطالعات انجام شده در ارتباط با مفهوم سرزندگی در ابعاد مهم این موضوع پرداخته شود و در وهله دوم به طور خاص مطالعات مربوط به سرزندگی در محیط دانشگاه بررسی شده و به شاخص های آنها اشاره گردد. روششناسی تحقیق با رویکرد کیفی به صورت استدلال منطقی است که با استفاده از شاخص های برگرفته از مبانی نظری در محورهای شاخص یابی، سرزندگی در محیط تحقیق را مورد بررسی و تحلیل قرار می دهد. جهت گردآوری اطلاعات از پرسشنامه استفاده شد که تحلیل آماری این پرسشنامه ها مدل مفهومی پژوهش را مورد بررسی قرار می دهد. روش مدل سازی معادلات ساختاری به عنوان روششناسی تحقیق انتخاب شد تا متغیرهای پنهان شکل گرفته در ذهن دانشجویان از سرزندگی را با توجه به مدل تحقیق مورد واکاوی قرار دهد. نتایج بدست آمده حاکی از آن است که عوامل کالبدی شامل، سازگاری بصری/ خلاقیت، اندازه مکان، نفوذپذیری، غنای حسی، انعطاف پذیری، وجود فعالیت های موسمی و تنوع فعالیت ها بر سرزندگی موثر می باشند

کلیدواژه ها:

روانشناسی محیط ، سرزندگی ، فضاهای جمعی دانشگاهی ، عوامل کالبدی معماری ، معادلات ساختاری