تیپ بندی اکولوژیک و درجه حساسیت- آسیب پذیری زیستگاه های جنگلی مانگرو ایران (خلیج فارس و دریای عمان)

جنگل های دریایی مانگرو از مهمترین اکوسیستم های آبی منطقه بینابینی دریا و خشکی محسوب می شوند که دارای ارزش های زیستگاهی و نقش حفاظتی در فرایند زیست بوم سواحل مناطق گرمسیری و نیمه گرمسیری دارند. در زیستگاه های جزر و مدی – مصبی و خوریات جنوبی کشور ( خلیج فارس، تنگه هرمز و دریای عمان ) دو گونه گیاهی حرا خاکستری Vierh؛ (Forssk) ؛ Amarina marina از خانواده Avicenniaceae و حرا قرمز (چندل) Lam mucronata Rhizophora از خانواده Rhizophoraceae پراکنش دارند. مساحت جنگل های مانگرو در ایران (خلیج فارس و دریای عمان) حدود 20000 هکتار برآورد گردیده است. این پژوهش در قالب طرح ملی مدیریت زیست محیطی مناطق ساحلی کشور (ICZM-EMP) طی سال های 95 - 1390 با اهداف: 1 ) شناسایی و ناحیه بندی زیستگاهی، 2) ارایه روش بومی شده طبقه بندی استاندارد اکولوژیک و 3) تعیین درجه حساسیت اکولوژیک و آسیب پذیری جنگل های مانگرو در زیستگاه های طبیعی ( 12 سایت) و دست کاشت ( 18 سایت) سواحل ایرانی خلیج فارس و دریای عمان اجرا گردید. براساس نتایج بدست آمده، زیستگاه های جنگلی حرا در هشت تیپ رویشگاهی با میانگین درجه آسیب پذیری 6 از 10 و زیستگاه های جنگلی چندل در چهار تیپ رویشگاهی با میانگین درجه آسیب پذیری 3 از 10 طبقه بندی گردیدند. در این میان رویشگاه های دست کاشت به علت عدم تطابق پذیری در انتخاب مکانی زیستگاه مناسب، از درجه آسیب پذیری و حساسیت بیشتری نسبت به رویشگاه های طبیعی برخوردار بوده اند و 38 % از هشت سایت رویشگاه های طبیعی، در معرض خطر آسیب و تهدید تخریب قرار دارند.

کلیدواژه ها:

حساسیت اکولوژیک ، مدیریت حفاظت ، جنگل مانگرو ، خلیج فارس و دریای عمان