زیست شناسی مولکولی انسان به عنوان الگویی برای رشد و توسعه معماری

در مقایسه با رشته های گوناگون علوم که با موفقیت راهکارهای طبیعت را دنبال کرده اند، معماری و ساختمان سازی هنوز از ظرفیت های که طبیعت در اختیار انسان قرار داده است بهره کافی را نبرده است . در طول تکامل ، موجودات زنده همواره خود را با محیطی که مدام در حال تغییر است سازگار کرده اند. این سازگار شدن می باید که مقرون به صرفه باشد; کمترین میزان ماده از محیط اطراف برداشته شود و کمترین میزان انرژی صرف گردد. در غیر این صورت با ناکارایی در سازگار شدن موجودات منقرض می شوند. بعد از 3.8 میلیارد سال تکامل و آزمون و خطا ، طبیعت ساختارهایی را ساخته که تقریبا از لحاظ هزینه ، مقاومت ، و پایداری(sustainability) بهینه هستند. حتی در شرایط سخت، مانند PH بالا و یا محیطهای اسیدی ، دماهای متفاوت، فشار زیاد در کف اقیانوس ها، و بسیاری دیگر از این نوع شرایط، کامیابی طبیعت مجموعه ای از مسیرهای آزموده شده را برای سازه های انسانی در اختیار ما قرار میدهد. در این مقاله چینش رشته های کلاژن در دیواره سرخرگ انسان به عنوان مدل الهام بخش برای معمارها نشان داده شده که چطور میتواند مورد استفاده قرار می گیرد. طراحی و جهتگیری فضایی رشته های کلاژن در سرخرگ هم انعطاف پذیری کافی و هم سختی لازم را برای گردش خون و در عین حال نگهداشته شدن ساختار سرخرگ فراهم می کند. این الگو همچنان به اندازه کافی ساده است که بتواند به سرعت و با کمترین هزینه ساخته/تعمیر شود. برای درک استفاده و کارایی در الگوی استفاده شده در سرخرگ انسان، نشان داده ایم که طبیعت از این ساختارهمچنین در یک عضو دیگر از یک گونه دیگر استفاده کرده است، که به نوبه خود گواهی است برای کارایی این الگو. در مقایسه ای دیگر ، از سادگی ، انعطاف پذیری ، و مقاومت بلندسازه های شبکه ای مورب Diagrid که از طرح یکسان در ساخت آنها استفاده شده، استفاده کرده ایم تا نشان دهیم که چقدر معماری نوین میتواند با بهره بردن از دانش زیست شناسی مولکولی انسان_ به عنوان نماینده ای از تمام ساختار های زیستی تکامل پیدا کند.

کلیدواژه ها:

بیومتیک ، زیست شناسی مولکولی ، انسان ، رشد ، معماری