به کار گیری انرژی های تجدیدپذیر و اثر آن بر برنامه ریزی ترکیبی تولید و انتقال

با بالا رفتن آگاهی در مورد مسائل زیست محیطی و مسائل ناشی از نیروگاه های حرارتی، سبب ناراحتی عموم مردم شدهاست. از این رو میبایست به دنبال راه حلی جهت یافتن جایگزینی مناسب برای نیروگاههای حرارتی پیدا کرد. در مدت چنددهه گذشته بخش های تولید و انتقال از هم جدا شده و در نتیجه، یک تضاد عملکرد و برنامه ریزی جدید بوجود آمده است.شرکت های تولید به صورت مجزا تصمیم به افزایش سرمایه گذاری می کنند در حالیکه مدیران بخش انتقال به طور مستقیم درآن تصمیمات شرکت ندارند. سرمایه گذاری در بخش تولید با ملاحظات اقتصادی در قبال قیمت انجام می شود. سیستم انتقال،از سوی دیگر، با سازمان های انتقال جداگانه ای عمل می کند که نقش کلیدی در ارزیابی نیازهای سرمایه گذاری انتقال از دیدقابلیت اطمینان و اقتصاد دارند. در نظر گرفتن روابط متقابل بین بخش انتقال و تولید یک عنصر بسیار مهم در تحلیل توسعهشبکه های قدرت میباشد. برنامه ریزی ترکیبی توسعه تولید و انتقال به منظور رسیدن به اقتصادی ترین طرح توسعه برایاحداث خطوط و واحدهای تولیدی جدید و یا ترکیبی از هر دو انجام می شود. هدف اصلی از اجرای برنامه ریزی توسعه تولید وانتقال، بالا بردن قابلیت اطمینان برای تامین تقاضای انرژی الکتریکی پیش بینی شده می باشد. در حالیکه قیود تولید و انتقال ازجمله قید تعادل انرژی، محدودیت تولید واحدهای تولیدی، قید مربوط به بهرهبرداری مانند در دسترس بودن سوخت وهمچنین محدودیت توان عبوری از خطوط انتقال همگی ارضا شدهاند. این مقاله قصد دارد تا چگونگی عبور از یک سیستمقدرت شامل واحدهای تولیدی غالبا حرارتی به سیستم قدرت با واحدهای غالبا تجدیدپذیر را بررسی نماید. با در نظر گرفتندوره برنامه ریزی بلندمدت، هدف دستیابی به یک سیستم قدرت با حداقل هزینه و حداکثر تعداد واحدهای تولیدی تجدیدپذیرمی باشد که این کار توسط برنامه ریزی توسعه تولید و انتقال تحقق می پذیرد. مدل ارائه شده، جهت برنامه ریزی توسعه تولید وانتقال استاتیک می باشد. همچنین مسئله برنامه ریزی توسعه تولید و انتقال ارائه شده بصورت یک مسئله بهینه سازی احتمالاتیبا یک تابع هدف مدل می شود که در آن تابع، هدف مینیمم کردن هزینه های بهره برداری و سرمایه گذاری است.

کلیدواژه ها:

انرژی تجدیدپذیر ، توسعه ، ترکیبی