تأملی بر مفهوم توسعه میان افزا در شهر قزوین بر تعاملات اجتماعی

در این پژوههش تلاش خواهد شد تا توسط تلفیق معماری و استفاده از فضای میان افزا که به عنوان فضایی رها شده شهر می باشد بستریفراهم گردد تا توسط طراحی معماری در راستای حفظ و باز زنده سازی بستر طبیعی شهری،ارتقاء کیفیت های زیبا شناسی و هویت مکان ،وبالا بردن سطح تعاملات اجتماعی گام برداریم.سطوح میان افزا ،سطوحی است که برغم دارا بودن تأسیسات ،تجهیزات زیرزمینی و روزمینی،ودسترسی مناسب به مراکز خدماتی شهر از جریان توسعه بازمانده و متروک و بی استفاده باقی مانده انید.طی بررسیی دلایل شکل گیری چنین سطوحی در فضای شهری نشان داد که بالاترین قابلیت توسعه ،به محدوده هایی مربوط می شود که بیشترین مشکلات را از لحاظ شاخص های کابدی ،اقتصادی و اجتماعی و زیست محیطی دارند و پلاک هایی که از لحاظ ضوابط و قوانین منطقه بندی شرایط مناسبی دارند،دارای بیشترین ظرفیت توسعه اند.ساخت و سازهای جدید در راستای تداوم حیات در بافت های تاریخی و شهرهای اسلامی ،ضرورتی گریزناپذیر هستند.با توجه به حساسیت و اهمیت حفاظت از بناها ،بافت های تاریخی امری لازم و ضروری می باشید..پژوهش حاضر از نظر ماهیت ،از نوع تحقیقات کاربردی و از روش تحقیق از نوع روش های اسنادی –تحلیلی است و در روش گردآوری از روش کتابخانه ای استفاده شده است

کلیدواژه ها:

فضای میان افزا ، تعاملات اجتماعی ، فضای شهری ، قزوین