بازشناسی معماری سنتی ایران در بازار قزوین بر پایه نگرش پدیدارشناسی در معماری ایرانی

استفاده از فضاهای سنتی کهن ایرانی و باز زنده سازی حس و روح مکان در آن فضا بر کیفیت زندگی جمعی نیز تاثیر بسزایی ایفا می کند. در این راستا، به نظر می رسد توجه به کیفیت محیط و معماری سنتی در ایجاد حس آشنایی و برداشت دقیق تر از فضای معماری نقش موثری دارد. ارزیابی مولفه های فضاهای جمعی در شهر قزوین و شناخت عناصر معماری سنتی آن بر اساس نظریه مکان است. در واقع بیان تحقیق حاضر بررسی بافت سنتی شهر قزوین و معیارهای بافت های این چنینی می باشد تا با نمایان ساختن وجوه عناص رسنتی، گامی بر احیاء مکان های تاریخی و جمعی برداشته شود. با استفاده از مطالعات میدانی و مصاحبه های حضوری با ساکنین محله جهت ارزیابی ابعاد حس مکان و تاثیر آن بر اثبات نظریه های پایداری اجتماعی و نظریه مکان در طراحی معماری در زمینه فضاهای اجتماعی- تاریخی شهر قزوین انجام گرفته است. نتایج تحقیق بدین منظور بررسی ارتقاط فضاهای سنتی در ایران با پدیدارشناسی، با مطالعه تطبیقی تعاریف روح مکان، درونگرایی و عناصر سنتی معماری را با ساحت های مختلف و مرتبط انسانی بیان نماید. بهره گیری از عرصه های قابل تمایز در بافت های سنتی در این تحقیق زمینه ای را فراهم کرده تا دیدگاه های روشن و جامع اسلامی و کاربردهای موثر آنها در گذشته را تا اندازه زیادی معاصر سازی نمود و تحقق الگوهای قابل تکثیر آن در عرصه معماری و شهرسازی را به نظاره نشست.

کلیدواژه ها:

معماری سنتی ، بازار قزوین ، پدیدارشناسی ، روح مکان