آس باد الگویی بومی از کاربرد انرژی های تجدید پذیر

معماری سنتی با گرایش به سمت پایداری بوم شناختی و اجتماعی، با احترام و توجه به منابع طبیعی و حفظ آن برای آیندگان شکل گرفته است. توجه به نیروهای زوالناپذیری همچون آفتاب و باد و استفاده از آنها برای بهبود بخشیدن به شرایط فضای زیستی از دیرباز معمول بوده است. استفاده از باد که یکی از مظاهر انرژی خورشیدی و شکلی تغییر یافته از آن است در مناطق باد خیز، به عنوان ابتداییترین منبع برای دیگر اشکال انرژی سابقهای دیرینه دارد. عناصر تأسیساتی نظیرآس بادها که متناسب با شرایط محیطی و اقلیمی و ظرفیتهای زیست بومی پدید آمدهاند نمونههایی ارزشمندند. در آسباد برای پمپ آب و آرد کردن گندم از انرژی باد که از منابع تجدید پذیر انرژی است و سازگاری بسیاری با محیط زیست دارد، بهرهگرفته شده است. پژوهش حاضر با بازخوانی آسبادها و ذکر ویژگیهای آنها به عنوان الگویی در تاسیسات بومی ایران سعی در ارائه راهکارها و الگوهایی جهت حل بحران محیط زیست امروز دارد و با مطالعه کیفی و روش تحقیق توصیفی صورت پذیرفته، ابزار گرداوری دادهها مشاهدات عینی و مطالعه منابع مکتوب، اسناد و مدارک میباشد

کلیدواژه ها:

آس ، باد ، انرژی تجدید ناپذیر ، باد ، معماری ، پایداری ، محیط زیست