تحلیل و بررسی الگوی تاریخی حیاط مرکزی در طراحی 5 ساختمان معاصر ایران (نمونه های موردی در تهران)

حیاط مرکزی را می توان به عنوان نماد و هویت معماری ایرانی دانست. با مطالعه و بررسی روی ساختمان ها چند صد سالاخیر متوجه نقش حیاط مرکزی هم از لحاظ کاربردی )پایداری و انرژی( به جهت اینکه بررسی ها نشان داده که حیاط مرکزی وعناصر تشکیل دهنده حیاط مرکزی باعث ایجاد محیط پایدار و کنترل هوای داخل ساختمان نسبت به خارج و ... می شود، وهم ازلحاظ فرهنگی به جهت وجود درونگرایی و محرمیت در معماری سنتی ایران می شویم .متاسفانه در معماری امروز ایران به دلایل گوناگونی همچون: نگرش کمی به مقوله مسکن ، رویکرد سود جویانه نسبت بهزمین ، عدم توجه به معنا و کیفیت فضایی ، قوانین و ضوابط اشتباه در طراحی و غفلت از تاثیر گذاری محیط بر روی روان آدمی مورد کم لطفی و بی توجهی قرار گرفته است.(طوفان، 72) در این پژوهش برآنیم که به نقش حیاط مرکزی به عنوان یک عنصر اصلی در طراحی اقلیمی و فرهنگی ایرانی در 5 ساختمان معاصر ایرانی مورد بررسی قرار دهیم تا به پاسخ این پرسش که آیا حیاط مرکزی در ساختمان های معاصر را فقط می توان به عنوان یک سمبل برای هویت معماری سنتی برشمرد یا اینکه طراحی این عنصر در ساختمان از نظر اصول پایداری نیز می تواند نقش کاربردی ایفا کند و به کاهش مصرف انرژی و ایجاد محیط سبز و سالم در ساختمان کمک کند؟ پس بر اساس نتیجه گیری حیاطمرکزی در ساختمان های معاصر براساس شاخصه های مشخص شده علاوه بر نقش معنایی ، نقش کاربردی هم می تواند داشته باشد.

کلیدواژه ها:

حیاط مرکزی ، ساختمان معاصر ، معماری سنتی