بهره گیری از اصول و الگوهای قدیمی باغ ایرانی و باغشهر با هدف بهبود منظر شهر در طراحی شهرک های جدید

به رغم گذشت حدود یک سال از تاریخ معماری مدرن، هنوز هم معماران درجستجوی راه هایی برای زیبایی و دلپذیری زندگی شهری هستند.امروزه توجه بشر به روابط پیچیده ای که به طور ضمنی در بهره وری از کاربری های شهری شکل می گیرد به مراتب مهم تر از پاسخگویی صرف به نیازی مشخص به صورت مستقیم وصریح است. از یک سو دنیای پر تنش و آشفته امروز و از سوی دیگر تاثیر خوشایند طبیعت بر بهداشت روان انسان و همچنین نیاز سرشت انسان به احساس نزدیکی به طبیعت و لذت بردن از بخشش های آن،انسان،طبیعت و تامین بهداشت روان را در دنیای امروز ،لازم و ملزوم هم می نماید. با توجه به آهنگ رشد شهر های امروزی فقدان فضای باز شهری و فضای سبز، جهت پویایی فضا و به دنبال آن حفظ آرامش و ایجاد بسترهای فرهنگی و اجتماعی به عنوان یک اصل به چشم می خورد.شهر ها به عنوان مظهر تمدن و فرهنگ جامعه که مانند موجودی زنده در بطن زندگی انسان ها حضور دارند، در ابتدا به صورت ارگانیکی و کاملا طبیعی به وجود آمده اند اما این انسان است که می تواند کیفیت چهره ی شهر را ارتقا بخشد یا آن را به زوال بکشاند.بنابراین بهره گیری از یک الگوی کامل و بی نقص معماری منظر شاید بتواند پویایی و آرامش شهر ها را به آنها بازگرداند .یکی از بهترین نمونه های فضای سبز که دارای الگوهای منظم و ساختار مشخص می باشد «باغ ایرانی» است که از دیرباز توجه معماران و طراحان شهری را به خود جلب کرده است.اکنون که سازگار کردن تمامی بافت شهر با این الگو امکان پذیر نمی باشد، می توان در مقیاس های کوچک تر در شهرک های جدید و مجتمع های مختلف اعم از مسکونی، فرهنگی، ورزشی و غیره از این الگو بهره گرفت و با بازآفرینی این الگو با توجه به معیار های معماری معاصر و با بهره گیری از نظام های کالبدی و معنایی آن به بهبود کالبد شهر کمک کنیم.

کلیدواژه ها:

فضای سبز ، منظر ، باغ ایرانی ، شهرک ، کالبد ، الگو