نقش استفاده از چوب در طراحی معماری و ایجاد حس تعلق به مکان و پایداری اجتماعی

فضاهای معماری جدید که در پی گسترش تکنولوژی و تسریع روند شهرسازی شکل گرفته اند دارای هویت لازمنمی باشند و احساس تعلق خاطر، آرامش و آسایش را برای استفاده کنندگان به ارمغان نمی آورند. امروزه شاهد کمرنگشدن پیوند میان فضا و مخاطب هستیم. یکی از موارد مهم و موثر در ارتباط انسان با محیط حس تعلق می باشد. حس تعلقیکی از عوامل مهم در ایجاد محیط های با کیفی انسانی است که نهایتا منجر به ارتقا کیفی مکان و پایداری اجتماعی میشود. یکی از مهمترین شاخصه های ایجاد تعلق عناصر کالبدی آن مکان می باشند. کاربرد عناصر طبیعی، فرم آشنا و جذاببرای ذهن از راهکارهای موثر در راستای نیل به ارتقا حس مکان و پایداری اجتماعی در فضا خواهد بود. چوب از جملهمصالحی است که در محیط زندگی انسان احساس راحتی و هم زیستی ایجاد می کند، خاصیتی که مصالح دیگر کمتر دارامی باشند. به طور کلی در این مقاله سعی بر این بوده است تا هماهنگی میان چوب و فراورده های آن با شاخص های حستعلق به مکان و پایداری اجتماعی نشان داده شود. امید است این مقاله کمکی هرچند مختصر در زمینه بهبود کارایی چوبدر فضاها داشته باشد.

کلیدواژه ها:

چوب ، حس تعلق ، پایداری اجتماعی