بررسی جایگاه طبیعت در طراحی بهینه سازه ها در معماری

از گذشته های بسیار دور، بشر در رابطه ای تنگاتنگ با طبیعت به سر می برده و این پدیده راهنمای بسیار خوبی برایطراحان بوده است. بطور کلی در طبیعت، فرم یک جسم و اجزاى برپا دارنده و شکل دهنده آن به صورت متقابل، یکدیگر را تعریف مى کنند. طبیعت سازه های خود را بگونه ای طراحی کرده که بتواند با صرف حداقل مصالح سازه ای به حداکثر استحکام برسد چرا که در اکثر سازه های طبیعی معمولا ساختار لایه ای دارد که این امکان را به سازه می دهد که در برابر بارهای وارد تغییر یا کل های محوری داده ودر آن تنها تنش های کششی وفشاری بوجود آید. توجه به این اصل در طراحی سازه می تواند بسیار مفید باشد و باعث سبکی سازه خواهد شد، که این نوع سازه ها روز به روز به سازه های طبیعت شبیه تر می شوند. هدف از این پژوهش، بررسی مزایای بهره گیری از طبیعت در خلق کالبدهای معماری و شهرسازی می باشد و در نهایت معیارهایی را برای سازماندهی معماری پایدار عرضه می کند. بطور کلی، نگاه به طبیعت واصول سازه ای آن همواره منبع الهام بسیاری از معماران برای خلق آثار بدیع سازه ای بشمار می رفته است. بنابراین در این مقاله به معرفی برخی از این اصول می پردازیم که در نوع نگاه به طراحی سازه در معماری می تواند بسیار مفید واقع شود.

کلیدواژه ها:

اصی طبیعت ، بهینه سازی ، سازه های جدید ، معماری پایدار