امکان سنجی شیوه معماری بومی ایران در استفاده از معماری پایدار در معماری روز

با انقلاب صنعتی و پیشرفت های فنی - تکنولوژی در عرصه معماری، معماری بومی اقصی نقاط دنیا که با توجه به طبیعت ومحیط پیرامون خود شکل می گرفت و همساز با اقلیم سر بر می افراشت، به دست فراموشی سپرده شد.سخن از پایداری درمعماری را می توان به تصور و طراحی ساخت و سازهای آینده تعبیر کرد آن هم نه تنها با پایداری قیزیکی ساختمان، بلکه باپایداری و حفظ منابع انرژی آن. توسعه پایدار از مفاهیم جدیدی است که در ارتباط با مشکلات پیش آمده بروز کرده و هدفاصلی آن این است که از توان نسل های آینده در برآوردن نیازهایشان نکاهد، تا آیندگان نیز بتوانند به میزان نسل های حالحاضر از منابع طبیعی و محیطی بهره ببرند. امروزه به نظر می رسد معماری پایدار و کیفیت زندگی با یکدیگر همگام و درجهت تحقق اهداف پایداری گام بر می دارد. هدف اصلی معماری و توسعه پایدار تامین نیازهای اساسی، بهبود و ارتقا سطحزندگی، حفظ و اداره بهتر اکوسیستم ها و آینده ای امن تر و سعادتمند تر به سوی بهبود کیفیت زندگی. معماری پایدارهمواره بر چهار اصل حفاظت از انرژی آب و باد و سایر منابع طبیعی، تامین سالمت محیط زیست، رشد اقتصادی کشور و ارایهکیفیت بالیی از زندگی را مد نظر دارد. توسعه پایدار با توجه به این که ریشه های اکولوژیکی، اجتماعی - فرهنگی و اقتصادیدارد اما با دیگاهی نسبت به مشکلات آینده ای انسان معاصر، نقش محیط زیست را آشکارتر می نماید.بر این امر، توسعه پایداردر حیطه ی معماری به طراحی پایدار می پردازد که منحصر بفرد است و در پی انطباق خویش با محیط و بسترش می باشد ودر پی شکل گیری و تحقق خود به حفظ آرمان ها و اصول محیط طبیعی نگاهی پایدار دارد.

کلیدواژه ها:

معماری بومی ، معماری پایدار ، بناهای سنتی ، شهر سازی ، توسعه شهرسازی