بررسی جایگاه پدیدارشناسی در معماری و تاثیر آن بر انقلاب صنعتی اروپا و دوره ی قاجار

پدیدار شناسی اساسا بحثی فلسفی است که در پی آشکارگی و هویدایی بی واسطه ی پدیدارها بر آگاهی ما است و از فیلسوفان بزرگی چون هوسرل، هایدگر، مرلوپنتی و باشلار شرح و بحث یافته است، اما دامنه ی نفوذ و تاثیر آن هرگز بر فلسفه محدود نگردیده است، بلکه عرصه های مختلف دانش و هنر از دین و جامعه شناسی گرفته تا نقد هنری را در برگرفته است. در این میان معماری و شهرسازی جایگاه ویژه ای دارد. همزمان با تفکر فرانو گرایی که در آن نظریه پردازان معماری و معماران در پی بازخوانی انتقادی معماران مدرن بوده اند، پدیدار شناسی فلسفی توانست نقطه عزیمت مطمینی را برای آنان فراهم آورد و افقی نو به روی درک و دریافت معماری و محیط بگشاید. این مقاله در پی آن است که با مطالعه ی متون اصلی پدیدارشناسان فلسفی و معماری، وضعیت پدیدار شناسی معماری و محیط را مورد توجه قرار دهد. در این راستا ابتدا پدیدارشناسی فلسفی که نقطه ی عظیمت پدیدار شناسان معماری بوده مورد بررسی قرار گرفته و با اشاره به تفاوت قرایت های پدیدارشناسان نشان داده می شود که چگونه هر یک برحسب اهداف و دغدغه های خاص خود تلقی متمایزی از قابلیت ها و اهداف پدیدارشناسی دارند. در نهایت وضعیت پدیدار شناسی معماری و محیط در دو دوره ی انقلاب صنعتی اروپا و همزمان با دوره ی قاجار در ایران از طریق مطالعات کتابخانه ای و روش توصیفی- تحلیلی انجام شده است، مورد بررسی قرار گرفته است.

کلیدواژه ها:

پدیدارشناسی ، معماری ، فلسفه ، انقلاب صنعتی ، دوره ی قاجار