بررسی تاثیر الگوهای هویت بومی در ایجاد شهر پایدار (نمونه موردی: گیلان)

تاکید بر معماری زمینه گرا از آنجا ناشی می شود که بناها و بافت شهری، تطابق و همزیستی با دیگر بناها را ندارند و همین امر منجر به شکست بسیاری از پروژه ها در زمینه پایداری، گشته است، لذا شناخت و آگاهی بیشتر و درکی عمیق تر نسبت به زمینه و محیط برای معماران و طراحان امری ضروری و اجتناب ناپذیراست. طراح باید پیام زمینه را درک نموده و پس از آن با توجه به شرایط موجود طراحی نماید. با نگاه به معماری سنتی شمال ایران و معماری بومی منطقه گیلان به کنش متقابل میان طرح و زمینه برخورد خواهیم نمود، چرا که با توجه به آثار معماری بومی، این بناها در زمان و مکان خود به خوبی با اهداف رویکرد پایداری، مطابقت می کردند. در این مقاله سعی شده، پس از تفهیم معماری زمینه گرا و عناصر آن، معماری سنتی گیلان را با تحلیل الگوهای بومی، از جنبه های مختلف مورد بررسی قرار دهد تا هویت بومی منطقه بیش از پیش مشخص شود. روش این پژوهش مبتنی بر مطالعات کتابخانه ای است و رویکردی توصیفی دارد. نتایج به دست آمده از این پژوهش به درک اهمیت معماری بومی در ایجاد و توسعه رویکرد پایداری در معماری منجر می شود.

کلیدواژه ها:

هویت ، معماری پایدار ، معماری بومی گیلان