بررسی معشوق در کلام مولانا شرفالدین رامی

وصف زیبایی معشوق از رایجترین موضوعات ادبیات فارسی است که در تغزلات، ادب غنایی و عرفانی جلوههای خاص آن نمود یافتهاست. انیسالعشاق تالیف مولانا شرفالدین رامی از مهمترین سراپانامه هایی است که ساختار محتوایی آن براساس دیدگاه شاعران فارسیزبان و عربزبان به معشوق در شعر فارسی و عربی است. موضوع این پژوهش بررسی معشوق در کلام مولانا شرفالدین رامی است و هدف از آن شناخت جایگاه و مقام معشوق و توصیفات زیباییشناسانه در وصف معشوق در کتاب انیسالعشاق است. در این راستا سعی شده است تا به این سوالات پاسخ داده شود:1 .توصیفات زیباییشناختی معشوق در کلام شرفالدین رامی چگونه قابل تبیین است ؛2 .نوع و جایگاه معشوق در کلام شرفالدین رامی چگونه است . این پژوهش از نوع بنیادی و به روش توصیفی-تحلیلی انجام شده است. روش جمعآوری اطلاعات بهصورت اسنادی(کتابخانهای) است. این پژوهش نشان میدهد که شرفالدین رامی با استناد به آثار شاعران قرن پنجم تا هشتم هجری و هماهنگ با نظریه فرمی، زیبایی معشوق را در قامت بالا، گیسوی سیاه و مجعد، پیشانی بلند، ابروی کمانی، چشمان سیاه و بادامی، مژگان تیز و بلند، صورت گرد و سپید و گاه بههمراه خط، بینی قلمی و باریک، خال سیاه و کوچک، لب قرمز و کوچک، دندانهای سفید، دهان کوچک، چانه گرد، سینه پهن، ساعد و ساق ظریف، انگشتان باریک، گردن پر و میان باریک میداند. همچنین مولانا رامی منطبق با نظریه فرمی به زیبایی ذهنی و باطنی معشوق -فضایل اخلاقی و صفات شخصیتی- توجهی نداشته است. او گاه معشوق را زمینی و عینی، گاه آسمانی و معنوی و گاه تلفیقی از این دو میداند.

کلیدواژه ها:

ادبیات فارسی ، شرفالدین رامی ، انیسالعشاق ، معشوق