دل نیارامد به گفتار دروغ بررسی صدق در مثنوی

صدق، خلوص نیت و عقیده ی پاک داشتن، رهایی و تنزیه دل ازهرگونه شایبه و کدورتی است که صفای آن را مشوب و مکدر نماید وتصفیه ی اعمال از تمام آلودگی ها، دوری از خودنمایی و عجب؛ وسری است از اسرار حق در دل و جان بنده. صادقان، مخلص، مهذب وآراسته به ادب واز زشتی ها دورند، در مقام عبودیت توجهی به غیر حق ندارند و خدا را خالصانه پرستش می نمای د. پیمودن مدارج و مراتب کمال آدمی تا رسیدن به مرتبه ات6صال وبقای باالله جز به صدق وصفای باطنی میسر نمیشود.صدق وراستی از صفات حقتعالی است. خداوند خود، در تایید نبوت و دین پیامبران، کلمهی صدق را پیش از عنوان نبوت آنان ذکر میکند واین مبین آن است که صداقت انبیا، مقدم بر مقام نبوت آنان است و به سخنی دیگر، خداوند به واسطه ی صدق باطنی انبیا، آنان را به مقام نبوت برگزیده است. در عرفان نیز، صدق و راستی و صفای باطنی، حکم پلهی نخستین نردبان تعالی و استکمال آدمی و بقا و جاودانگی او را دارد. در مکتب عرفانی مولانا، صدق و راستی با نمودهای گوناگون آن، در همه ی مراتب طریق تحقیق، دست آدمی را میگیرد و او را با خود از خاک به سوی افلاک و از ث3ری به ثریا میبرد. در این مقاله کوشش شده است برخی ابعاد صدق از منظر مثنوی مولوی به عنوان بزرگ ترین و کامل ترین اثر عرفانی مورد بررسی قرارگیرد.

کلیدواژه ها:

مولانا ، مثنوی ، معرفت ، صدق (راستی ودرستی)