نقش هیجانات در رشد زبان و تفکر نمادین

در علوم شناختی و علوم عصبی رایج ترین دیدگاه های رشد زبان بر این ایده استوار می باشند که توانایی نماد سازی و استفاده از زبان مبتنی بر آمادگی زیستی (سیم پیچی مغزی) انسان است. به عنوان مثال اعتقاد بر اینست که استعدادی اختصاصی در مغز به نام «پیمانه زبان» وجود دارد که دارای کد ژنتیکی خاص و برخاسته از فرایند تکامل زیستی انسان است و تنها نیازمند «تحریکی» محیطی یعنی شنیدن صداهای انسانی است تا فعال شود و کودک زبان را فرا گیرد (چامسکی، 1957). دیدگاه های مهم دیگری که در این حیطه وجود دارند فعالیت شناختی کودک را علت دستیابی به توانایی نمادسازی و زبان ارزیابی می کنند. این نظریات (به عنوان مثال نظریه پیاژه) با وجود تأکید بر نقش فعالیت شناختی کودک در فرآیند تحول شکل گیری نمادها و زبان، نقش محوری هیجانات را نادیده می گیرند. شواهدر رزوافزونی از یافته های پژوهشی، امروزه بر نقش هیجانات در رشد انسان تأکید دارند. با این وجود کمتر دیدگاهی یکپارچه ارائه شده است که بتواند نقش هیجانات را در فرآیند تحول روانشناختی انسان (از جمله توانایی تفکر نمادین) تبیین نماید.