بررسی پایداری اجتماعی در مقیاس محله مسکونی، از منظر معماری ایرانی- اسلامی

انسان قرن 21 علی رغم تمامی پیشرفتهای عصر حاضر، روز به روز تنها و تنهاتر شده و معنای «در اجتماع بودن» را که جزیی از نیازهای ذاتی اوست از یاد برده است. رابطه اجتماعی در فضا و زمان اتفاق می افتد. مجاورت می تواند علت شروع رابطه اجتماعی باشد اما شرط کافی آننیست. ساختار فیزیکی و تقسیمات عملکردی فضا ممکن است گشاینده و یا محدود کننده فرصت ها برای ارتباط باشد. این پژوهش با استفاده ازاصول معماری پایدار اجتماعی که همان وجود امنیت، تعاملات اجتماعی، نفوذپذیری و درهم تنیدگی معماری و کاربری ها می باشد، و همچنین بابررسی معماری واحد های همسایگی در بافت قدیم شهر های ایرانی و شناخت علل شکل گیری هر نظام و ساختار در آن به مقایسه با این اصولپایداری پرداخته شده و در پایان با بررسی ها و تطابق های داده شده مشخص شد که اصول و تعاریفی که درگذشته آگاهانه و یا ناخودآگاه درمعماری واحد های همسایگی مورد توجه بوده اند در واقع همان اصول پایداری اجتماعی می باشند که امروزه بعد از معماری مدرن مطرح شدهاست.

کلیدواژه ها:

اجتماع ، پایداری اجتماعی ، محله مسکونی ، معماری ایرانی-اسلامی