بررسی الگوهای حفاظت در برابر آبشستگی های موضعی در سازه های هیدرولیکی

آبشستگی امروزه یکی از مسائل مهم در مهندسی رودخانه و سواحل می باشد. به طوری که اکثر تخریبهاو عمده خسارتها در اثر وجود این پدیده به وقوع می پیوندد. تعیین رابطه میان پارامترهای موثر بر عمق آبشستگی و حداکثر عمق آن و یافتن تابع حاکم بر آنها از موضوعات مهم در هیدرولیک می باشد که در آن سعی می گردد رابطه ای ریاضی میان عمق آبشستگی به عنوان متغیر وابسته و پارامترهای موثر بر این پدیده به دست آید .آبشستگی پدیده ای طبیعی است که بوسیله عمل فرسایش جریان آب بر روی بستر و کناره های کانال رسوبی رخ می دهد. بنابراین عمق آبشستگی به خصوصیات جریان، مصالح بستر، ابعاد پل و ابعاد و ویژگیهای پی، وابسته است. احداث سازه های هیدرولیکی در مسیر جریان سبب تغییرات عمده ای در رژیم جریان می گردد. از جمله این تغییرات می توان به اختلاف فشار هیدرواستاتیکی بوجود آمده در بالادست و پایین دست سازه اشاره نمود. این اختلاف فشار حاصله سبب بروز پدیده ای به نام آبشستگی موضعی می گردد که برخی اوقات می تواند پایداری سازه را به خطر انداخته و شکست سازه را به دنبال دارد. در این مطالعه روشهای مختلفی برای حفاظت سازه های هیدرولیکی در برابر پدیده آبشستگی موضعی ارائه شده است. در نهایت عملکرد برخی از این روشها توسط مدل عددی مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است

کلیدواژه ها:

آبشستگی موضعی ، شکست ، فرسایش ، حفاظت