بررسی اثر بخشی آموزش با رویکرد استقرایی و قیاسی بر یادگیری دانش آموزان در درس ریاضی پایه هفتم

هدف پژوهش بررسی اثر بخشی آموزش با رویکرد استقرایی و قیاسی بر یادگیری دانش آموزان در درس ریاضی پایه هفتم متوسطه اول بود. جامعه آماری این تحقیق کلیه دانش آموزان دختر پایه هفتم مدارس متوسطه اول شهرستان ازنا، به تعداد 519 نفر بود و تعداد 45 نفر از این دانش آموزان به روش تصادفی خوشه ای تک مرحله ای در سه کلاس 15 نفری (یک کلاس با رویکرد استقرایی، یک کلاس با رویکرد قیاسی ویک کلاس با رویکرد سنتی)بعنوان نمونه آماری انتخاب گردید. روش گردآوری داده ها در دسته تحقیقات تجربی و از نوع نیمه آزمایشی با پیش آزمون و پس آزمون با گروه کنترل بود. به منظور جمع آوری اطلاعات در دو گروه آزمایش و گروه کنترل از آزمون پیشرفت تحصیلی معلم ساخته در درس ریاضی استفاده شده است. در گروه های آزمایش، تدریس درس ریاضی در یک کلاس با رویکرد استقرایی و در کلاس دیگر با رویکرد قیاسی طی یک ماه به مدت 8 جلسه از سال تحصیلی ارائه شد وبه طور همزمان گروه کنترل با روش تدریس معمول وسنتی آموزش دیدند. جهت تجزیه وتحلیل داده ها از آمار توصیفی و آمار استنباطی(آزمون t مستقل وتحلیل کوواریانس) استفاده شد. نتایج نشان داد گروه آزمایشی اول با رویکرد استقرایی نمرات پیشرفت تحصیلی بهتری نسبت به دو گروه دیگر (گروه آزمایشی دوم با رویکرد قیاسی و گروه کنترل) داشتند.

کلیدواژه ها:

رویکرد استقرایی ، رویکرد قیاسی ، یادگیری