طرح های توسعه در تعامل با محیط زیست

امروزه در استفاده از زمین و متعلقات آن علاوه بر معیارهای فیزیکی ، اجتماعی و اقتصادی ، معیارهای زیست محیطی مورد توجه هستند . یعنی انسان از محیط برای رفع نیازهای خود باید استفاده کند ، در عین حال برای رسیدن به پایداری اکولوژیکی نیز باید اعمال او به گونه ای باشد که به هیچ عنوان موجب نابودی منابع طبیعی نشده و باعث آلودگی محیط زیست نگردد و کیفیت زتدگی نسل آینده نیز به مخاطره نیفتد . در واقع به منظور ایجاد محیط قابل سکونت در جامعه لازم است به مواردی مثل کیفیت محصولات ، طبیعت ، محیط ، مسکن ، شبکه معابر ، زیرساخت های شهری ، امنیت اجتماعی ، برنامه ریزی صحیح کاربری اراضی ، سرمایه گذاری منطقی در زمین و در نهایت به بعد معنوی انسان و نیازهای آن توجه کافی صورت پذیرد . در این صورت توسعه پایدار خواهد بود . از بین موارد بیان شده یکی از مهم ترین شروط برای دست یابی به توسعه پایدار ، توجه و ارتقا سلامت در جامعه و به عبارت دیگر دستیابی به مفهوم سلامت برای همه است . برای این منظور باید در تعیین نوع کاربری اراضی به توان اکولوژیکی منطقه توجه شود . با در نظر گرفتن توان اکولوژیکی منطقه ،از منابع موجود به میزان و نحوه مناسب استفاده خواهد شد . نتیجه این امر عدم تخریب محیط زیست و در نتیجه داشتن محیطی سالم و ماندگار برای آیندگان است . ولی به این مقوله مهم در تعیین نوع کاربری زمین در کشور ما توجه نمی شود و در استفاده از منابع طبیعی موجود زیاده روی می شود . در واقع باید سلامت قربانی رشد و پیشرفت تکنولوژی شده است . برای رفع این مشکل در زودترین زمان ممکن باید گام های اساسی برداشته شود . این امر نیازمند همکاری منسجم همه موسسات مرتبط و موثر بر محیط ریست است . از بین موسسات مذکور ، نقش دانشگاهها در ارتقای فرهنگ حفظ محیط زیست و استفاده بهینه از آن بسیار قابل توجه است .

کلیدواژه ها:

توسعه پایدار ، محیط زیست ، توان اکولوژیکی ، دانشگاه .