بررسی انواع روشهای گیاه پالایی خاکهای آلوده به فلزات سنگین و فناوریهای مصرف محصولات گیاهی آلوده آن

گیاه پالایی عبارت است از استفاده مهندسی از گیاهان سبز شامل گونه های علفی و چوبی برای برداشت مواد آلاینده از آب و خاک یا کاهش خطرات آلاینده های محیط زیست نظیر فلزات سنگین، عناصر کمیاب، ترکیبات آلی و مواد رادیواکتیو. این اصطلاح واژه ای است عمومی برای شیوه های مختلف پالایش آب و خاکهای آلوده و فاضلابها که هم کم هزینه می باشد و هم از لحاظ تکنولوژی غیرفنی است. محدوده وسیعی از ترکیبات معدنی و آلی سبب آلودگی خاک می گردند. مهمترین ترکیبات معدنی آلاینده، فلزات سنگین هستند. میکروارگانیسم های خاک قادر به تجزیه آلاینده های آلی می باشند ولیکن جهت تجزیه میکروبی فلزات نیاز به آلی شدن یا تغییرات فلزی آنها می باشد(1،2). دلیل دیگر سمیت فلزات، جایگزینی فلزات ضروری در آنزیمها و ساختار سلولی گیاه و میکروارگانیسم و یا وارد شدن به ساختمان خاک می باشد. بنابراین فلزات برای رشد گیاه خطرناک بوده و تنوع زیستی خاک را از بین می برد(26). این مقاله مروری بر روشهای مختلف تکنولوژی گیاه پالایی با تاکید بر روش phytoextraction می باشد. گیاه پالایی یک تکنیک با صرفه اقتصادی، زیست محیطی و علمی است که خصوصا برای کشورهای در حال توسعه بسیار مناسب می باشد. علی رغم این پتانسیل هنوز در برخی از کشور ها مانند کشور ما به عنوان یک تکنولوژی قابل استفاده تجاری بکار برده نمی شود. این مقاله گزارشی بر تحرک، قابلیت جذب و واکنش گیاه به حضور فلزات سنگین در خاک می باشد. گیاهان بر اساس مکانیسم جذب طبقه بندی شده و روش جذب فلزات در گیاهان، تکنیکهای افزایش جذب گیاه و چگونگی مصرف محصولات گیاهان آلوده مورد بحث قرار می گیرد.

کلیدواژه ها:

فلزات سنگین ، گیاه پالایی ، phytoextraction ، خاکهای آلوده ، مصرف گیاهان آلوده