جایگاه طراحی محیط پایدار و اکوتوریسم با رویکرد حفاظت از محیط زیست در ایران

بر اساس تعریف « جامعه بین المللی اکوتوریسم( TIES )اکوتوریسم، سفر مسوولانه به محیط‌های طبیعی است که محیط زیست را حفظ و به رفاه مردم محلی کمک می‌کند.» این به آن معنی است که افرادی که در زمینه اکوتوریسم فعالیت می‌کنند باید 1) لطمه به طبیعت را به حداقل برسانند. 2) توجهات و احترامات فرهنگی و محیط‌زیستی را به خاطر داشته باشند. 3) موجبات به وجود آمدن خاطرات خوش برای میهمانان و میزبانان را فراهم آورند. 4) برای حفظ محیط زیست درآمدزایی مستقیم داشته باشند. 5)برای مردم محلی سودآوری اقتصادی داشته باشند. 6) نسبت به موقعیت سیاسی، اجتماعی و محیط‌زیست کشور میزبان توجه بیشتری نشان دهند. 7) به حقوق بشر و حقوق کارگر احترام بگذارند. اکوتوریسم یکی از درآمدزاترین بخش‌های توریسم است. اکوتوریست‌ها کم توقع‌اند و برای دیدن طبیعت به راحتی خرج می‌کنند. خوابیدن در چادر را به هتل پنج ستاره ترجیح می‌دهند و برای دیدن گونه‌های نادر در پارک‌های ملی و مناطق حفاظت شده حاضرند هزینه بپردازند. دارا بودن اقلیم‌های متفاوت آب و هوایی و فاصله اندک کویر و کوه و دریا نیز باعث شده پتانسیل‌های اکوتوریستی ایران بسیار بالا باشد. اکوتوریسم در برنامه ریزی توسعه ملی توریسم در ایران نقشی محوری داشته و با توجه به اهمیت این شاخه از صنعت گردشگری، تدوین طرح های جدید برای جذب گردشگران طبیعت گرد از نیازهای اصلی این صنعت به شمار می رود. اکوتوریسم در ایران که به عنوان یکی از پنج کشور برخوردار از بیشترین تنوع اقلیمی در جهان ( یکی از 10 کشور تاریخی و فرهنگی) و یکی از ذخیره گاه های متنوع زیستی کره زمین است از مزیت نسبی افزون تری نسبت به دیگر شاخه های توریسم برخوردار است.

کلیدواژه ها:

اکوتوریسم ، گردشگری سبز ، محیط پایدار ، محیط زیست ، طراحی محیط