بررسی اجرای پروتکل کیوتو در کشورهای جهان و اقدامات ایران در خصوص اجرای پروتکل کیوتو

توسعه روز افزون جامعه بشری،صنعتی شدن انسان، افزایش سطح رفاه و تولیدات و یافته های جدید باعث بهره برداری بیشتر انسان از طبیعت شده است که آن خود اثرات مخرب زیست محیطی متعددی برای محیط زیست به همراه داشته است. از نیمه قرن بیستم به واسطه کنفرانسها و کنوانسیونهای متعدد بین المللی و با افزایش درک عمومی از اهمیت محیط زیست ، حفاظت از محیط زیست انسانی به عنوان مسئولیت قانونی کشورها مورد پذیرش همه دولتها قرار گرفته است در این میان یکی از چالش های اصلی در زمینه محیط زیست تغییرات آب و هوایی ناشی از افزایش دمای کره زمین است. این افزایش دما نتیجه افزایش غلظت گازهای گلخانه ای در جو زمین است که با جذب بیش از حد انر‍‍‍ژی خروجی از زمین،موازنه انرژی بین خورشید و کره زمین را بر هم زده اند. نگرانی از این تغییرات آب وهوایی واثرات مخرب آن مانند تغییرالگوی بارندگی،جابجایی مناطق اقلیمی و کشا ورزی،آب شدن یخ های قطبی وبالا رفتن سطح آب دریاها باعث شد که چارچوب کنوانسیون ملل متحد در مورد تغییرات آب وهوا(UNFCCC)در سال 1992پایه ریزی شود.به این ترتیب شرایطی ایجاد شد تا موافقت نامه هایی بین کشورهای جهان تنظیم شده و این کشورها به بحث و گفتگو درباره این چالش بپردازند. در این مقاله به بررسی اجرای پروتکل کیوتو در کشورهای توسعه یافته و در حال توسعه پرداخته شده و سهم مناطق مختلف جهان در پروژه های CDM و همچنین اقدامات انجام گرفته توسط ایران از ابتدا تا کنون مورد بررسی قرا گرفته است

کلیدواژه ها:

پروتکل کیوتو ، کشورهای توسعه یافته ، در حال توسعه