جستاری در ادبیات اعترافی با نگاهی عمیق تر به شعر و شاعران اعترافی

ادبیات اعترافی، گونه ای از نوشتار ادبی است که نویسنده قسمتی از زندگی فردی، درونیات و حالت های شخصی و روحی خود را با بیانی ادبی، بازگو میکند. بدون شک کیفیت و کمیت، و میزان صدق و کذب آن بستگی به فردیت و ویژگی های شخصیتی و زمانه نویسنده دارد. نمونه های موجود این نوع ادبی اغلب با بیان حدیث نفس و تفکرات تنهایی همراه است و پیوندی ناگسستنی با موضوع مرگ و لحنی آمیخته به هذیان و بدبینی دارد. اعتراف گویی عموما در یک نقطه عطف و برهه ای خاص در میانه زندگی نویسنده اتفاق می افتد که او به لزوم درک تغییر خود رسیده باشد. آنچه نویسنده را به این درک نزدیک می کند، بی تردید، خویشتن نگری در جهت شناخت و آگاهی و اندیشه مرگ است، که او را به مرور خطاها وگناهان و تلاش های بی ثمر گذشته و جبران مافات می خواند در ادبیات اعترافی، اعم از داستان اعترافی یا شعراعترافی، نویسنده جهان درون و بیرون و واقعیت خویشتن را، که بسی فراتر از عینیت اوست، به خواننده انتقال می دهد. اینکه تا چه حد و مرزی پیش می رود، بر ما نامکشوف است.

کلیدواژه ها:

ادبیات ، انواع ادبی ، ادبیات اعترافی ، رمان اعترافی ، شعر اعترافی