ویژگی های دستوری سبک های زبانی در گفتار فارسی معاصر

یکی از مهم ترین مباحث زبان شناسی و آموزش زبان، مبحث سبک های زبانی است در یک جامعه زبانی، افراد بر اساس نوع مکالمه و گفتار خود با دیگران یعنی براساس میزان رسمی بودن فضای مکالمه، میزان نزدیکی خود با مخاطب و میزان فاصله طبقه اجتماعی خود از مخاطب، شکل های مختلف کاربردی از زبان را به کار می برند و که به سبک زبانی معروفند. این سبک های زبانی، هریک دارای ویژگی های خاص دستوری هستند. که تبیین این ویژگی ها، هدف اصلی نگارش این مقاله است. یادگیری و شناسایی سبک های زبانی بویژه تغییر و تحولات دستور زبان در هریک از این سبک ها، برای نوآموزان هر زبانی از اهمیت و اولویت بالایی برخوردار است. ضمن آنکه آموزش دهندگان زبان نیز باید به تعیین و تعلیم ویژگی های این مبحث برای زبان آموزان بپردازند. از طرفی سبک های زبانی، بیشتر در زبان گفتار معنا و کاربرد دارند و اهل زبان مدام از این سبک ها در گفتگوهای خود استفاده می کنند. لذا خلط قوانین گفتار و نوشتار، درست نیست و سبک های زبانی در این دو جلوه زبان، باید به طور مستقل بررسی شوند. متاسفانه یکی از چالش های اصلی در آموزش زبان فارسی به غیر فارسی زبانان این است که در دوره های مدنظر، به هیچ وجه اصول سبک های زبان گفتاری، آموزش داده نمی شود و زبان اموز، خود باید زمان بگذارد و در کوچه و خیابان، در رویارویی با مردم در زمان طولانی، به درک این مساله برسد. این اثر با چنین دیدگاهی به تبیین ویژگی های خاص دستوری سبک های زبانی در گفتار فارسی معاصر می پردازد.

کلیدواژه ها:

ویژگی های دستوری ، سیبک زبانی ، زبان معیار ، زبان فارسی گفتاری