ترجمه: تجسم عینی سویه کاربردی هرمنوتیک فلسفی

در هرمنوتیک شلایرماخری، یگانگی میان فهم و تفسیر به رسمیت شناخته می شود، اما گادامر در کتابش حقیقت و روش به این دو عنصر، رکن سومی به نام کاربرد نیز می افزاید. سویه کاربردی در واقع تابعی از اصل مرکزی هرمنوتیک فلسفی است که براساس آن، فهم همواره بر یک وضعیت زمانی، تاریخی، و انضمامی استوار است. در نظر او، ترجمه یکی از عینی ترین و محسوس ترین حوزه هایی است که می توان سویه کاربردی فهم را به خوبی درک کرد. مترجم در هنگام ترجمه به دنبال تکرار صرف و بی کم و کاست متن مبدا نیست، بلکه با توجه به موقعیت مخاطبان زبان مقصد و علایق و شرایط فعلی آنها دست به ترجمه می زند. در این فرایند، موقعیت واقعی گفت و گوی مترجم با مخاطبانش در نظر گرفته میشود. از این رو، ترجمه ای موفق است که خواننده احساس نکند متنی ترجمه شده را می خواند. ما در این نوشتار، با روشی توصیفی- تحلیلی می کوشیم تا نقش ترجمه و برابر نهادهای آن را در مباحث هرمونتیکی بررسی نماییم. بر این اساس، در آغاز به تبیین اصل سویه کاربردی در هرمنوتیک فلسفی خواهیم پرداخت و آن را از منظر متن، مترجم، دانش فرهنگی و هرمونتیکی آن رده بندی می کنیم تا به ارتباط وثیق میان سوی کاربردی و ترجمه و استلزامات آن بپردازیم، زیرا لزوم برخورداری مترجم از دانش تخصصی و فرهنگی در زبان مبدا، اهمیت متن را دو چندان می کند. از طرف دیگر، دور هرمنوتیکی در ترجمه و رابطه ناگسستنی که با سویه کاربردی دارد، فضا را برای ترجمه های مختلف از متنی واحد از زمان گذشته و حال فراهم می سازد.

کلیدواژه ها:

گادامر ، هرمنوتیک فلسفی ، ترجمه ، مترجم ، سوی کاربردی