آلودگی محیط زیست در اثر تولید دی اکسید کربن در سیمان و کاهش آن از طریق بهینه سازی مصرف انرژی

توسعه ی انرژی منجر به مصرف انرژی بیشتر، انتشار گاز های گلخانه ای و همچنین افزایش آلاینده های هوا می شود. کارخانه های سیمان نقش مهمی را در انتشار گازهای گلخانه ای ایفا می کنند. هدف از این تحقیق، بررسی نقش صنایع سیمان ایران و سهم آن ها در انتشار گازهای گلخانه ای می باشد. فیلترهای سنجش میزان انتشار، نشان می دهد که میزان دی اکسید کربن ناشی از سوختن مازوت در صنایع سیمان، تقریبا 2.7 برابر سوختن گاز در کارخانه های سیمان می باشد. تجزیه و تحلیل قدرت و ضعف و فرصت و تهدید (SWOT) نشان می دهد که بهترین روش های مقابله با گازهای گلخانه ای در کارخانه های سیمان ایران، بکارگیری از اقدامات بهینه سازی مصرف انرژی می باشد. افزون بر اینکه، تجزیه و تحلیل ماتریس موقعیت استراتژیک و ارزیابی فعل و انفعالات (QSPM) نشان می دهد که صنایع سیمان ایران در معرض خطر می باشند. بنابراین، بهره برداری از فرصت ها باید با دقت همراه شود. یکی از این فرصت ها، استفاده از کمک مالی است که همراه با مکانیسم پیشرفته آلودگی زدایی فراهم می شود. شواهد نشان می دهد که جایگزینی آسیاب های سیمان گلوله ای با آسیاب های غلطکی عمودی مصرف انرژی را از 44.6kWh/ton به 28kWh/ton کاهش می دهد. نتیجه ی چنین جایگزینی حدود 720kWh/y انرژی برق ذخیره خواهد شد (یعنی تقریبا یک نیروگاه برق با ظرفیت 125MW). گرچه استفاده از آسیاب های جدید برای صاحبان صنایع سیمان به صرفه نیست، اما به طور کلی سود حاصل از آن برای دولت ایران حدود 304 میلیون دلار خواهد بود. چنانچه مدت زمان چنین اقدام بهینه سازی 12 سال منظور گردد، کاهش یا خروجی (CO(2 به 4.3 میلیون تن خواهد رسید.

کلیدواژه ها:

انرژی ، بهینه سازی ، صنایع سیمان ، گازهای گلخانه ای