مقایسه جذب کننده های کامپوزیتی مس هگزاسیانوفرات (II) پلی اکریلونیتریل ودی اکسید منگنز -پلی اکریلونیتریل در جهت کاهش سریع آلاینده سزیم 137 به روش تبادل یونی در جریانهای آبی

روند تولید واستفاده از اورانیوم وسایر رادیونوکلیپدها درراکتورهای هسته ای ( تولید برق وتحقیقاتی) ،همچنین استفاده های غیرصلح جویانه ازانرژی هسته ای و دربرخی مواقع بروزحوادث هسته ای( نظیرانفجار نیروگاه چرنوبیل اوکراین در26 آوریل 1986) منجربه تولید پسمانهای رادیواکتیویته میگردد. یکی ازمخربترین نوع این پسماندها رادیونوکلید 137 Gs می باشد که آثارمخرب ورود این پسماند به طبیعت بدلیل بالابودن نیمه عمری درحدودسی سال، تاسالیان متمادی ادامه خواهد داشت وبرای تجزیه کامل آن حدود 400سال زمان لازم است .دراین تحقیق جهت جداسازی وجذب 137Gs دونوع مبادله کننده جدیدتهیه گردیدو کارآیی آنها درشرایط پیوسته وناپیوسته موردارزیابی قرارگرفت. درادامه جهت افزایش راندمان جاذب های مذکور، مبادله کننده های فوق باماده آلی PAN ترکیب گردیده وپایداری این ترکیب جدید درشرایط مختلف محیطی موردسنجش وارزیابی قرارگرفتند. نتایج نشان می دهد که جاذب کامپیوتری مس هگزاسیانوفرات ( II) – پلی اکریلونیتریل درشرایط یکسان راندمانی دوبرابردارد

کلیدواژه ها:

کامپوزیت ، رادیونوکلیپد ، سزیم 137 ، پسماند رادیواکتیو ، تبادل یونی