شهرسازی ایرانی اسلامی پایدار

یکی از فضاهای جغرافیایی که از دیر باز انعکاس دهنده ی ایدیولوژی های نظام حاکم بوده ، پدیده ی شهر می باشد. بر این اساس شهرایرانی اسلامی پایدار می بایست هم دارای ویژگی های اصیل فرهنگ ایرانی و هم بازتاب اندیشه های متعالی دین مبین اسلام باشد. بهعبارتی بازتاب هر دینی را می توان آشکارا ، درساختهای فیزیکی ، اقتصادی ، اجتماعی و فرهنگی فضاهای جغرافیایی تحت قلمرو آن دینمشاهده کرد. در دین اسلام برادری و برابری ، تحرک عمودی و افقی انسان ها در هر بخش از زندگی ، بایستی تحرک و پویایی و همیاری در یک کلام ، توسعه ی پایدار و متوازن در تمامی نواحی تحت قلمرو آن دین ایجاد شود. اکنون به بررسی مفهوم پایداری و توسعه پایدارمی پردازیم. امروزه یکی از مهم ترین مباحث مطرح در محافل علمی ، توسعه ی پایدار است که براکثروجوه کنفرانسهای علمی درسطح محلی ، ملی و بین المللی سایه افکنده است و جز جدایی ناپذیر توسعه در هر سطح و زمینه ای به شمار می رود. توسعه ی پایدار ، روندی است که بهبود شرایط اجتماعی ، اقتصادی ، فرهنگی و فناوری را به سوی عدالت اجتماعی پیش می برد. شهر پایدار شهری استکه در آن روابط منطقی بین محیط ، عوامل اقتصادی و اجتماعی به خوبی مراعات گردد. به عبارت دیگر در گرو ارتباط متقابل و تنگاتنگسه عامل محیطی ، اقتصادی و اجتماعی یک شهر پایدار می شود. مقاله حاضر با استناد بر اسناد و روش کتابخانه ای تهیه شده است و هدف آن بررسی مفهوم پایداری در شهرسازی ایرانی اسلامی ، مقایسه شهرسازی ایرانی اسلامی با شهرسازی مدرن و در نهایت ارایه ی اصول و قواعد شهرسازی می باشد

کلیدواژه ها:

فضاهای جغرافیایی ، شهر ایرانی اسلامی پایدار ، توسعه ی پایدار ، اصول و قواعد شهرسازی